«Ton van Reen trekt alle registers van zijn eruditie, humor en fantasie wijd open. Een schitterend sprookjesboek.» – Matthieu Kockelkoren

VoorplatMontaillou-75Over ‘Vlucht uit Montaillou’ van Ton van Reen voor Biblion, 5 september 2019:
In deze dikke roman trekt de bekende auteur Ton van Reen (1941) alle registers van zijn eruditie, humor en fantasie wijd open. Hoofdpersoon is de bijna vergeten romancier Boris Vian, die wordt gesitueerd in het Panthéon van onsterfelijke Franse beroemdheden als De Gaulle, Sartre en Georges Brassens. Er wordt daar veel afgekeuveld over vergane roem, actualiteit en verleden. Intussen probeert Boris Vian te herleven met het schrijven van een nieuwe roman over het dorpsmeisje Claire en de beer Napoléon. Als zijn personages steeds meer tot leven komen, nemen ze het heft in eigen handen en spelen zich in het huidige Parijs revolutionaire toestanden af. Een schitterend sprookjesboek, met geestige invallen, oeverloze fantasie en kritische terzijdes, zoals er sinds ‘De avonturen van Pa Pinkelman’ niet meer bedacht is.
Meer over ‘Vlucht uit Montaillou’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

Cor Gout over het kortverhaal ‘Zwavelmans’ van Kristien de Wolf

CovervoorRotgelukDef.inddOver ‘Zwavelmans’ uit ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf op Not just Hemingway, 6 juni 2018:
In Not just Hemingway, een podcast over het korte verhaal van Dieuwke van Turenhout, praat auteur en Extazeredacteur Cor Gout over het schrijven van korte verhalen en in het bijzonder over het verhaal ‘Zwavelmans’ uit de in de Extazereeks van Uitgeverij In de Knipscheer verschenen debuutbundel ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf.
Luister hier of hier naar de podcast
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Grappig door zelfspot en confronterend zonder hard te zijn.»

CovervoorRotgelukDef.inddOver ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf in Boeken Magazine (België), april/mei 2018:
(…) Zo heb ik al lang geen voeling meer met het nihilistische, materialistische, postmoderne denken en dat steek ik niet weg. In het boek komen personages die zo denken in de problemen – de vrouw die een plek onder de zon wil away from it all, de man die de marathon wil winnen – maar er zijn ook vele figuren die met verbluffend gemak gelukkig zijn. Ik laat me niet vastpinnen op een vertelstijl, verwacht alles tussen naturalisme en pure fantasie. (…). Een groot deel van Generation X heeft dertig jaar liggen slapen. Ik ook. Intussen is het materialistische denken zonder veel weerstand doorgeschoten. (…)
Lees hier het interview
Meer over ‘Rotgeluk’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Van begin tot eind zó ontroerend.» – Rob Molin

VoorplatBitterdagen-72Over ‘Bitterdagen’ van Peter Lenssen op Literair Nederland, 7 september 2017:
Bitterdagen is goed geschreven en de opbouw van het verhaal over de geestelijk verminkte hoofdpersoon met de ironische naam Sjef Sonneschein is voorbeeldig. Deze zonderlinge gepensioneerde geschiedenisleraar, geboren in 1927, is vanaf de eerste bladzijde van Bitterdagen aan het woord als een causeur. Zijn leven lang heeft hij gezwegen over het trauma van zijn jeugd. Bij stukjes en beetjes ontrolt zijn persoonlijke geschiedenis die tegelijk het ‘totale’ verhaal is over kolonialisme, Tweede Wereldoorlog, steenkolenmijnen en door overheid en geestelijkheid in stand gehouden maatschappelijk onrecht. Het verhaal tevens over de mens die nooit leert van de geschiedenis, zijn naaste niet liefheeft en hartgrondig haat. Lenssen moet al jong gefascineerd zijn geraakt door getuigenissen van zijn ouders en grootouders over de Duitse bezetting en de daaraan voorafgaande roerige jaren. De jaren dertig en veertig van de vorige eeuw roept hij via de hoofdfiguur namelijk op alsof hij er zelf middenin gestaan heeft. (…) Een van de hoogtepunten in Bitterdagen is de brutale schoffering van een straataccordeonist als aankondiging van grootschalige nazistische misdaden tegen de menselijkheid. Via de vertellende ik-figuur bouwt Lenssen in de roman een spanning op die de lezer doet snakken naar de ontknoping van de treurige geschiedenis, naar Sonnescheins afrekening met zijn intense verbittering. Bovendien vraagt de geleidelijk aangescherpte sfeer van dood en verderf om een catharsis. (…) Vanaf de eerste bladzijde ontsnapt aan de hoofdpersoon een eigenzinnige toon. (…) In de slotfase verzuimt Lenssen het aangrijpend relaas te voegen in het verloop van de romanwerkelijkheid die hij tot dan toe rond Sonneschein heeft gesponnen. Maar Bitterdagen is van begin tot eind zó ontroerend dat zulks voor het eindoordeel over het boek nauwelijks gewicht in de schaal mag leggen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bitterdagen’
Meer over Peter Lenssen op deze site

Literair tijdschrift Extaze 20 ‘De magie van het verlies’ [Jrg. 5, nr. 4]

coverE20Def.inddExtaze 20 – De magie van het verlies
vijfde jaargang nr. 4 2016 | 2017
Gebrocheerd, geïllustreerd, 112 blz.
€ 15,00
Presentatie 8 december 2016
ISBN 978-90-6265-946-3

In de zes essays die dit nummer rijk is klinkt muziek door. Veelal die van Lou Reed van zijn album Magic & Loss, waarop hij twee overleden vrienden herdenkt.

‘Muziek als geestelijke massage’, zo formuleert Heleen Rippen het in haar essay in briefvorm ‘Lieve Esther’.

‘Popmuziek is een belangrijke leverancier van hedendaagse mantra’s, leuzen die het persoonlijk leven ruggengraat geven,’ schrijft Jan-Hendrik Bakker in ‘Over de bestrating van het paradijs’.

In ‘Chris. Een oefening in melancholie’ gaat Laurens ten Kate in op het verband dat Reed in zijn titel legt: vuur is vernietiging en hartstocht. Je moet door het vuur heen om je zijn naam te herinneren. Doof de vlammen niet uit, houd hun magie en verlies dicht bij elkaar.

Lieven de Cauter (‘Een beeld van het geluk’) beziet de relatie van de twee begrippen vanuit de notie van geluk: alle geluk gaat gepaard met een intens bestaansbesef, bijgekleurd met een besef van vergankelijkheid.

Volgens Anton Simons (‘In de ban van Lou Reed en Sartre’) beoogt Reed een absorptie van het ik en de objecten in een magische wereld, waarin het handelen faalt, maar die als ‘intellectum possibile’ mogelijkheden biedt om verlies en fouten een plaats te geven.

‘Wat gebeurt er, wanneer je de balans van verlies en magie omarmt?’ vraagt René Gabriëls in ‘Magie en melancholie’. Bij de dood verdwijnen de geliefden van het toneel, voorziet hij. Het verlies van dierbaren slaat een wond die nooit mag helen. Melancholie is dan wel behulpzaam.

Korte verhalen van Ofran Badakhshani, Rob H. Bekker, Cor Gout, Else de Jonge, Ishana Sayag, Marijn Sikken, Yoko Theeuws, Rob Verschuren. Gedichten van Mark Baltser, Gerard Berends, Job Degenaar, Dorien Dijkhuis, Giuseppe Minervini, Dewi de Nijs Bik, Gerrit Vennema. Beeld van Erik Pape.

De presentatie van Extaze 20 zal plaatsvinden op donderdag 8 december 2016 in de Houtrustkerk in Den Haag (hoek Houtrustweg/Beeklaan).
Lees ook nieuwe verhalen, gedichten, interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze
Meer over ‘Extaze’