Op zondag 28 mei jl. was Roni Klinkhamer, zelf kind van de Sixties en de Beat Generation, weer eens terug in Ruigoord, nu om te vertellen over Murphy, het hoofdpersonage in haar Murphy Slaughter-trilogie, waarvan het laatste deel vorig november werd gepresenteerd, en wel op het festival Vurige Tongen. Haar podium was de Luchtbus, de oorspronkelijke Magic Bus van het Amsterdams Ballongezelschap . Het drieluik laat telkens een andere kant van Murphy zien. In een humoristisch inleidend praatje ging ze in op het ontstaan van Murphy en wat daaraan voorafgang: performing poet, beeldende kunst, zangeres in haar bandje The Prisoners (“het enige bandje dat door hun decibellen in no time een volle zaal wist leeg te spelen”). Ze kondigde verder aan dat er na bijna 1700 romanpagina’s geen volgend Murphyboek meer komt om zelf niet murw te worden. Ze las een passage uit de tweede roman ‘Murphy’s Laughter’, het meest feelgood-boek uit de reeks, waarin ouden van dagen als uitje het bejaardenhuis in een dubbeldeksbus-met-restaurant ontvluchten. Dat sloot prachtig aan bij het verhaal dat Margrid van der Linden eerder die middag in de Luchtbus hield over de reis die de Ruigoorders van toen eind jaren zeventig met diezelfde bus (toen al een oldtimer) naar India maakten. Tot het voorlezen van een passage uit het derde boek ‘Murphy Slaw’ kwam het niet omdat een bandje elders op het festivalterrein probeerde The Prisoners van weleer te evenaren en de laatste bezoekers in de Luchtbus verjoeg.
Klik hier voor Roni Klinkhamer in de Luchtbus
Meer biografie
Meer over de Murphyboeken
Tag: sixties
«Een uitzonderlijke vriendschap, knap beschreven.» – Mirjam Scholten
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper voor NBD Biblion, 3 mei 2016:
Het autobiografische relaas van een heftige vriendschap, waarvan je vanaf pagina één weet dat die kapotgegaan is. Twee oudere vrouwen ontmoeten elkaar in Amsterdam en blijken bij elkaar om de hoek te wonen. In de oorlog woonden ze ook bij elkaar in de buurt, zonder elkaar te ontmoeten. Ze zijn beiden belezen en intelligent. Verder kunnen de verschillen niet groter zijn. De ik-figuur – de auteur – geldt als geslaagd. Haar vriendin, Roos Bonheur, kind van de sixties, is flink aan de drank en aan de coke. Gaandeweg krijgen haar verslaving én daarbij haar afgunst de overhand. De vriendschap, ja, soms als liefde beschreven, in de betere tijden, is met veel aandacht voor detail beschreven, evenals de verschrikkelijke ruzies, waarbij ze beiden flink tekeer gaan. Uiteindelijk leidt Roos’ angstwekkende kwaadaardigheid tot de definitieve breuk. Een uitzonderlijke vriendschap, knap beschreven. Met de nodige zelfkennis en zelfkritiek, en mede daardoor interessant. Stilistisch en boeiend geschreven boek.
Lees hier de recensie
Meer over ’Het loopt het ademt het leeft’