Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literair Nederland, 20 januari 2016:-
Met het fragmentarische, en niet-chronologisch opgeschreven verhaal staat de schrijfster (…) in de recente traditie van de Surinaamse literatuur. Het is Astrid H. Roemer, winnares van de P.C. Hooftprijs 2016, die deze fragmentarische aanpak ook bezigde en daarmee brak met de traditionelere stijl van in Nederland bekende Surinaamse auteurs als Cynthia McLeod, Bea Vianen en Ellen Ombre. Waar ze niet mee breekt, is de aandacht voor de tradities van Suriname, zoals geestverering en dergelijke. Blijft de vraag naar de op het eerste gezicht grammaticale onhandigheden en een zekere stroefheid in de eerste twee hoofdstukken. (…) Dit taalgebruik, dit taaleigen – want dat is het – blijkt gaandeweg niet alleen het voertuig van het verhaal, maar ook de uitdrukking ervan; die eerste twee hoofdstukken waren alleen maar een ouverture om ons in die taal, in het drama dat volgt te trekken. Een taal, die niet alleen is geworteld in Suriname, maar ook in alle hevigheid, soms door punten tussen elk woord te zetten, uitdrukking geeft aan de heftigheid van het verhaal en de moeite die het kost om het te vertellen. Als je dit beseft, rest alleen meer bewondering voor dit debuut. En schaamte dat je als Nederlander toch nog zo ver van de Surinaamse vertelcultuur blijkt af te staan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
Tag: Surinaamse literatuur
«Een grootse roman.» – André Oyen
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Ansiel en op Lezerstippenlezers, 20 januari 2016:-
Met haar debuutroman ‘Geen weg terug’ wil Iraida van Dijk een heel moeilijke periode die het Suriname volk moest doorleven, aankaarten. Het boek schetst de periode van 1962 tot 2014, een belangrijke moment voor Suriname, met name voor al die bewoners van het gebied dat later een stuwmeer werd. (…) De auteur verweeft historische feiten met fictie in een grootse roman die een stuk patriarchaat blootlegt, waarmee we bijvoorbeeld ook geconfronteerd werden in het werk van Alice Walker, Toni Morrison en Astrid H. Roemer, en dat generaties lang giftige sporen nalaat. Een bijzonder goed gestileerd boek dat door zijn tijdschakeringen de lezer ook de evolutie van het landelijk Suriname laat beleven.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Proeve van schrijfbekwaamheid met succes afgelegd.» – Ko van Geemert
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba in Parbode, januari 2016:
Deze debuutbundel van de in Suriname (Wanica, 1958) geboren Sakoentela Hoebba bestaat uit elf verhalen, in lengte variërend van 8 tot 23 pagina’s. Het titelverhaal gaat over een vrouw die een loterij tot haar grote teleurstelling niet wint. Even groot als deze teleurstelling is de verrassing als ze leest wie die loterij dan wel gewonnen heeft. (…) De verhalen over de jongen die als gay grote moeilijkheden ondervindt uit de kast te komen (‘Anders’) of dat over een ongewenste zwangerschap die een onverwachte wending krijgt (‘Hoe te beginnen’) bekoorden me. Of het ontroerende ‘Uit liefde’, over een moeder die in het ongelukkige bezit is van maar liefst 81 bulten op haar lijf. (…) De proeve van schrijfbekwaamheid heeft Sakoentela Hoebba met deze bundel met succes afgelegd. Ze kan over alles schrijven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lottowinnaar’
Indrukwekkend portret van Edgar Cairo uit 1980!
‘Ik geef mijn mond het woord te eten’ door Jan Venema van Edgar Cairo in NOS Beeldspraak.
Sinds augustus 2015 staat op internet deze aflevering (42:39) van het in de jaren zeventig en tachtig toonaangevende kunstprogramma op televisie ‘Beeldspraak’. ‘Ik geef mijn mond het woord te eten’ laat een jonge Edgar Cairo (32) zien op het toppunt van zijn creativiteit: begeesterd romanschrijver, dichter, theatermaker, columnist, performer. Het televisieportret is een welkome aanvulling op de documentaire ‘Edgar Cairo: “Ik ga dood om jullie hoofd” ’ van Cindy Kerseborn uit 2010, want geeft ook jongere generaties de kans Edgar Cairo (1948-2000) op volle kracht en in volle glorie te aanschouwen.
Meer over Edgar Cairo op deze site
Kijk hier naar ‘Edgar Cairo: “Ik ga dood om jullie hoofd”’
«* * * * Met passie en een enorm inlevingsvermogen.» – Rabin Gangadin
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Hebban, 16 januari 2016:
Op 4 februari 1957 sloten de Surinaamse Overheid en de Alcoa/Suralco na tien maanden van gesteggel en parlementair-gedelibereer een overeenkomst die gelabeld werd met het opschrift: ‘Letter of Intent’. Deze Letter of Intent omvatte de wil van beide partijen om te komen tot de ontwikkeling van een waterkrachtcentrale in de Suriname rivier, nabij Brokopondo. (…) Tot hier het technisch- en planologisch vernuft waarbij er volstrekt geen rekening is gehouden met de ecologische gevolgen ervan. De Surinaamse debutante Iraida van Dijk-Ooft vertelt in haar roman ‘Geen weg terug’ met passie en een enorm inlevingsvermogen hoe de Marrons uit het dorp Dembeston, dat voorgoed onder de watermassa ligt bedolven, van hun grond en uit hun huis werden verdreven. (…) De schrijfster heeft een zeer zware en ingewikkelde taak op zich genomen door over een bepaalde realiteit van Suriname te durven schrijven welke velen onopgemerkt aan zich voorbij hebben zien gaan. Diep verankerd in de Surinaamse natuur, nauw verbonden met de aarde reikt de schrijfster ons ook de sleutel aan voor een verlossing. Zij schildert met een overdaad aan wrede en rauwe bijzonderheden, met een anatomische precisie en een wellustig zwelgen in kleur, houding en kreten, een bikkelharde miskende realiteit van Suriname.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Een bundel die beklijft.» – André Oyen
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Lezerstippenlezers, 9 januari 2016:
Verhalen met oog voor details die soms voor een belangrijke plotbepaling of wending kunnen zorgen. De auteur schuwt ook geen enkel taboe en dat zorgt er dan ook voor dat ze personages te voorschijn tovert die soms als getormenteerde, dan weer als opstandige protagonisten of een mengeling van beide in deze verhalen ronddwalen. Zoals meerdere Caribische auteurs wil ook Sakoentela Hoebba de hypocrisie die uitmondt in de schone schijn ophouden voor familie en kennissen aan de kaak stellen. Ze confronteert ons dan ook met onderwerpen zoals homoseksualiteit, slachtoffers van pedofilie, huiselijk geweld, buitenechtelijke relaties, en dergelijke meer. Dingen waarover men liever niet praat, bewust of onbewust verzwijgt, maar die wel levens kunnen verwoesten. Zoals bijvoorbeeld een jongen, die jarenlang door zijn stiefvader misbruikt wordt maar pas op de begrafenis van deze laatste de gruwelijke waarheid openbaar maakt. De auteur weet zo geraffineerd het verdrukte verdriet, de pijn en het verdriet van haar personages te schetsen dat ze er in slaagt haar lezers, zelfs in de beperkte ruimte van een kortverhaal, nauw te betrekken met haar personages en de soms schrijnende toestanden waarin ze zich bevinden. Een heel beklijvende bundel.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘De lottowinnaar’
«Een symfonie van wervelende bedrijvigheden.» – Rabin Gangadin
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Hebban, 17 december 2015:
‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba is een intrigerende Surinaamse vertelling waarin het hoofdpersonage Rita verwoede pogingen doet om haar leven te veranderen. (…) Buitengewoon achtenswaardig en lovenswaardig is dat de auteur aandacht geeft aan de positie van de vrouw in Suriname. (…) Hoebba ontvouwt de zwijgcultuur van Suriname zoals die manifest is binnen de Hindoestaanse gemeenschap. Surinamers houden weliswaar van praten en kwebbelen, vooral als het even luid en langs elkaar kan, maar tijdens het verbale vuurwerk zijn zij weer te week om de wortels van het kwaad bloot leggen. (…) Met deze publicatie vormt Sakoentela Hoebba samen met Hindoestaanse schrijfsters als Candani, Mala Kishoendajal en Orchida Bachnoe een gouden literaire keten binnen de bloeiende Surinaamse letteren.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lottowinnaar’
«Een deel van de Surinaamse geschiedenis een stem gegeven.» – Ezra de Haan
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literatuurplein.nl, 8 december 2015:
Met haar debuutroman Geen weg terug toont Iraida van Dijk-Ooft aan dat de Surinaamse literatuur zich inmiddels kan meten met de wereldliteratuur. Zelden las ik een op historische feiten gebaseerde roman die zo authentiek overkwam. Waar Cynthia McLeod het bij de ontsluiting van de Surinaamse geschiedenis voor een groot publiek hield, gaat Van Dijk-Ooft verder. Bij haar gaat het eerst om de taal, om het schrijven, pas daarna komt het ongelooflijke verhaal van de Afobakadam en het Brokopondostuwmeer, en wat dat allemaal teweeg bracht, aan bod. (…) Iraida van Dijk-Ooft heeft de roman dusdanig vernuftig in elkaar gezet dat ieder puzzelstukje pas tevoorschijn komt als het verhaal het echt nodig heeft. Juist door heen en weer in de tijd te springen, zie je hoe Suriname in de periode van 1962 tot 2012 veranderde. Daarmee heeft ze een deel van de Surinaamse geschiedenis een stem gegeven. Geen weg terug is een meesterlijke roman. Een roman die qua verhaal en schrijven alles biedt wat je mag hopen van een boek. Het is soms best ontluisterend en regelmatig keihard wat je leest, maar het is wél een boek over echte mensen.
Lees hier de recensie of op Caraïbisch Uitzicht
Meer over ‘Geen weg terug’
«Als een echte Stanley is De Haan op zoek naar zijn Livingstone, de dichter Slory.» – Karel Wasch
Over ‘Zoeken naar Slory’ van E. de Haan op Leestafel, 15 februari 2015:
E. de Haan gaat in dit boek op zoek naar de bekende Surinaamse dichter Michaël Slory. Tegelijkertijd is dit roadboek een vakkundige inkijk in het Suriname van nu. Gelukkig vergelijkt De Haan de twee landen niet, maar hij schetst met vaardige pen wat er opvallend is en vooral schokkend. (…) De Haan trekt het binnenland in om met eigen ogen de jungle te aanschouwen en vooral te fotograferen. Kaaimannen, apen, vlinders, vogels, maar ook houtkap en illegale jagers komen op zijn weg evenals de bauxietontginning. In de ogen van Slory is dat een aantasting van de aarde en met dat gedicht beziet De Haan de zaak heel anders dan hij dat normaal gedaan zou hebben. De gedichten van Slory vormen een venster op de wereld. Een kritisch maar ook spiritueel venster, de aarde is een lichaam. Politiek is lijden. (…) Vlak voor zijn terugkeer naar Nederland ontmoet De Haan zijn idool dan toch op het terras van een restaurant. Hij ontdekt spoedig dat Slory eigenlijk Suriname is! Het water van de rivieren is zijn bloed, zijn stem de wind en zijn lichaam de aarde. Zijn geest zou je het ideaal kunnen noemen waaraan Suriname zou moeten werken, maar dat door de omstandigheden in de ijskast terecht is gekomen. De Haan kan maar één foto maken van Slory, de batterij van zijn toestel begeeft het daarna. Een mooi beeld, want de oude indianen in Amerika geloofden dat de blanken hun ziel stalen door foto’s te nemen. Slory’s ziel blijft dus intact. Het interview met Slory wordt bijna integraal weergegeven. Een mooi boek over Suriname met de dichter als gids en De Haan, die ons vakkundig bijlicht!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zoeken naar Slory’
Meer over E. de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer
Interview met componist Dave MacDonald, de geestelijke vader van ‘Silence of the Unspoken Word’
Over ‘De stilte van het ongesproken woord’ op newmediaplatform.nl, 4 februari 2015 in Art:
Sinds mijn tijd als gitarist voor bands als ‘Liberation of Man’ ben ik een groot liefhebber van poëzie. Op zeker moment ben ik enorm gegrepen door de teksten van drie belangrijke dichters uit Suriname, Dobru, Trefossa en Shrinivási. Het werk van deze dichters is gedeeld cultureel literair erfgoed. De gedichten zijn geschreven in verschillende talen, Nederlands, Sranantongo, Sarnami, Hindi en Engels. Van die gedichten heb ik muzikale composities gemaakt. We hebben verschillende artiesten gevraagd mee te werken aan een tv-registratie die we op dvd hebben uitgebracht. De dvd zit in een boek waarin achtergronden van de dichters worden beschreven door middel van interviews met familie van de dichters en personen die de dichters goed hebben gekend. Door deze benadering maakt het publiek op een laagdrempelige manier kennis met het werk van deze dichters. (…) Ook met het Silence-project ben ik, behalve door het radioprogramma ‘Met het oog op morgen’ nergens voor gevraagd en heeft er niet één journalist mij ook maar één vraag gesteld. Als je als artiest vanuit je eigen kracht en authenticiteit werkt, dus bijvoorbeeld vanuit je culturele bagage, dan kom je in Nederland niet bij het establishment binnen.
Lees hier het interview
Kijk hier naar ‘The making of Silence’
Meer over ‘De stilte van het ongesproken woord’