Tag: suriname

«Janny de Heer komt met een nieuwe verrassing: Gentleman in slavernij.» – Brede Kristensen

Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer in Amigoe/Ñapa, 26 oktober 2013:
Aan de hand van het leven van een Duitse kolonist, Ditrich Horst, die zijn weg in Suriname zoekt, eerst als blank-officier, dan als administrateur en directeur op diverse gouvernementsplantages en tenslotte als eigenaar van zijn eigen plantage ‘Lust en Rust’, wordt de geschiedenis van het plantageleven rond Paramaribo vlak voor en na de afschaffing van de slavernij beschreven. Een historische roman dus. (…) Het verhaal bevat een verbazingwekkende hoeveelheid informatie hoe het in die dagen toeging op de plantages, waarbij nuances het terecht van generalisaties winnen. Een schitterend, overtuigend en zeer informatief boek.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Gentleman in slavernij’

Scholieren over ‘De laatste parade’ [1]

978-90-6265-672-1Seks, dood en Suriname door KA Ninove (Inktaap 2014), 27-11-2013:
Raar. Vreemd. Huh, wacht wat heb ik dat nu écht gelezen? Ik had echt geen idee wat er gebeurde in de eerste pagina’s van De Laatste Parade. Allemaal raar gebrabbel over bijvrouwen en gedragen onderbroekjes in lijkkisten van minnaars laten naaien (ik heb het gegoogled en blijkbaar is dat echt een gewoonte! WAT). Maar na een paar kortverhalen begon ik de wereld van Ruth San A Jong met al zijn rare personages en gewoontes best leuk te vinden om in te verdwalen. Ik was teleurgesteld toen ik de 109 pagina’s van het boekje had uitgelezen! (Maar vooral omdat ik daarna nog een halfuur op de trein zat zonder leesvoer). Elk verhaal gaat over de dood, en over de nogal bijzondere/bizarre Surinaamse rituelen die daarbij horen. Ook komt er vrij veel seks in voor. In het eerste verhaal al komen seks en dood samen: de getrouwde minnaar, baas Hugo, van een jonge vrouw sterft. De vrouw moet de begrafenisondernemer en zijn assistente omkopen om haar gedragen onderbroekje in de lijkkist van baas Hugo te laten naaien, zodat de geesten haar ’s nachts met rust laten. Andere verhalen gaan over Afrikaanse mediums die contact maken met de doden, een moeder die niet echt gelukkig is dat ze de vader van haar kind vindt, een man die een lijk neersteekt om te kunnen slapen, SM, verkrachtingen, en kinderen met angstaanjagende krachten. Het zijn allemaal rare verhalen om in te verdwalen, al hoop ik toch dat de meeste rituelen en gewoontes wat overdreven zijn.

Meer over ‘De laatste parade’

«Poëzie die bewust maakt. Strijdbaar in schoonheid.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising op Literatuurplein, 27 november 2013:
Karin Lachmising toont met haar bundel Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt dat ze het werk van haar voorgangers goed kent. Tegelijkertijd gaat haar poëzie verder dan het bezingen van de schoonheid van de natuur. Ze staat ook op de bres voor het behoud van datgene waarmee zij zich onlosmakelijk verbonden voelt: de aarde en alles wat erop groeit, bloeit en leeft. (…) Een indrukwekkende bundel eigentijdse gedichten.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Nergens groeit een boom’

«Interessante paradoxen om onoprechtheid te vertonen.» – Wilma van den Akker

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising in MeanderMagazine, 25 november 2013:
De Surinaamse dichteres Karin Lachmising legt in haar bundel ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ voortdurend de verbinding tussen mens en natuur. (…) Het meest in de buurt van wat ik waardeer in poëzie komt het gedicht ‘Zuiver’. Jouw ogen spreken een andere taal / dan wat ik hoor en jij niet zegt. // Verwarrende woorden / in gestolen zinnen, / foto’s zonder herinneringen // Ik zou ze opnieuw willen schilderen: / een hoofd zonder mond / voor een klank / die zuiver is. Hier maakt de dichteres gebruik van interessante paradoxen om onoprechtheid te vertonen. ‘Vertonen, niet vertellen’ is een vuistregel bij het schrijven die ook voor poëzie opgaat.

Meer over Karin Lachmising

«Doorvoelde gelaagdheid die verrassend is.» – Nicolaas Porter

Opmaak 1Over ‘Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt’ van Karin Lachmising in De Ware Tijd Literair, 23 november 2013:
Op veel plaatsen in haar werk vinden wij een beschrijving van haar soms moeizame relatie met de (natte, vloeibare) grond, haar voeten en wortels. (…) Er is ook een horizontale lijn te ontdekken in het werk van Karin Lachmising. In de schaarse momenten dat de dichter een dialoog probeert te hebben met de mensen om haar heen (buiten de troostende relatie die zij probeert op te bouwen met de natuur) vinden we vaak een gevoel van onmacht, onvermogen en op zijn best beloftes voor iets wat tot stand zou ‘kunnen’ komen. In een toekomst die nog niet is aangebroken. (…) Fascinerende bundel.

Lees hier de recensie

Meer over Karin Lachmising

«Ronny Lobo is de jongste loot aan de Curaçaose literaire stam.» – Jean Mentens

VoorplatDrijfzand1KleinOver Ronny Lobo n.a.v. zijn debuutroman ‘Bouwen op drijfzand’, de Volkskrant, 16 november 2013:
Lobo is architect en heeft uit zijn ambacht geput voor zijn boek. ‘Voor de presentatie van mijn boek zocht ik naar een symbolische plek en die heb ik gevonden bij de baai van Santa Martha 3.’ Dat is een van de mooiste plekken van Curaçao. De natuur is er ongeschonden en er heerst een 17de-eeuwse rust. Op een idyllische plek verrijzen plots spookachtige heipalen van een verlaten project voor een hotel. De bouw is gestaakt na de opstand van 30 mei 1969, die Willemstad in brand zette. (…) ‘Laat ik je meenemen naar onze meest literaire begraafplaats’, zegt Lobo, ‘de dood is immers ook een thema in mijn boek.’
Parijs heeft Père Lachaise en Londen heeft Highgate. Curaçao heeft zijn eigen tropische Zorgvlied waar de dichtheid aan overleden politici, kunstenaars, schrijvers en dichters hoog is: de begraafplaats van Bottelier 4. ‘Hier liggen de monumenten van de Papiamentstalige poëzie’, zegt Lobo en houdt stil bij de graven van Pierre Lauffer en Elis Juliana. We wandelen verder onder ruisende bomen die nog amper op het eiland te vinden zijn, maar nog wel op deze begraafplaats: de appeldam, de mispel, de kenepa en de mahok. Bij een kleine nis in een wal waar de graven vijf hoog zijn gestapeld, stopt Lobo. ‘Hier ligt Boeli van Leeuwen’, zegt hij. ‘Van de grote drie van de Nederlandstalige literatuur op Curaçao is alleen Arion nog in leven.

Lees hier het artikel

Meer over Bouwen op drijfzand

«Het woord teruggebracht tot zijn essentie. De vitaliteit van een dichter en zijn woord.» – Wim Rutgers

Over Hecht en Sterk van Shrinivási in Ons Erfdeel, 18 oktober 2013:
Shrinivási schrijft zoals hij ook vertelt, met een zachte stem maar steeds to the point. Met eenvoudige aan de dagelijkse omgeving ontleende beelden uit de natuur, beelden van de kleine dingen waaraan veel mensen achteloos voorbijgaan gaan, maar die nooit aan zijn aandacht ontsnappen. (…) Zo is de dichter van het woord tot een verstilde dichter geworden die ook op hoge leeftijd het laatste woord aan de toekomst geeft. De titel van de bundel ‘Hecht en Sterk’ – ontleend aan een Surinaamse plantagenaam uit Shrinivási’s geboortedistrict – heeft geen betrekking op het fysiek van de dichterspersoon, want dat is broos geworden, maar op een niet aflatende mentale kracht, op de nog steeds aanwezige vitaliteit van een dichter en zijn woord: waar het leven verglijdt als de stroom van een rivier biedt het woord houvast.

Lees hier verder

Meer over ‘Hecht en Sterk’

«’Gentleman in slavernij’ verdient wat mij betreft een prijs.» – Brede Kristensen

Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer in een e-mail aan In de Knipscheer, 2 oktober 2013.
Brede Kristensen is recensent literatuur voor de Amigoe (Curaçao).

Meer over ‘Gentleman in slavernij’

Karin Lachmising – Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt. Gedichten

Opmaak 1Karin Lachmising
Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt
Gedichten
Genaaid gebrocheerd, 72 blz. € 16,50
13 oktober 2013
978-90-6265-840-4

In Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt, het poëtische debuut van Karin Lachmising (1964), beschrijft zij op voorbeeldige wijze de connectie tussen mens en natuur. Vruchtbare metaforen zorgen ervoor dat de regels je tot in de ziel raken. In het gedicht waarnaar de bundel is genoemd komt de lezer erachter dat hij niet ver van de boom staat.
…
Waar water haar verlaten heeft
noch zaden haar voeden.
Nergens groeit die boom.
…

Zonder onze wortels, zonder onze voorouders, zijn we nergens.
In de poëzie spelen tijd en tijdloosheid een grote rol. Door de stille kruinen van de bomen en het stromende schuim van de rivier te beschrijven maken we even deel uit van het moment waarin alles een is en oneindig. Het gaat Lachmising om de verbinding met de aarde, met de grond waar je vandaan komt en ook om het verlies ervan. Daarmee gaat het pure verloren, ook in onszelf. Maar begrijpen we dat altijd en ook de ander?
In de communicatie gaat eveneens veel verloren. Lachmising schrijft: ‘Jouw ogen spreken een andere taal/ van wat ik hoor en jij niet zegt.’ Met Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt toont Karin Lachmising zich een waardig opvolger van Michaël Slory. Haar sensuele natuurgedichten, waarin zorg en hoop samenkomen, zijn een fris geluid in de Surinaamse letteren.

Karin Lachmising woont in Suriname. Zij was de eerste student die, in november 2012, afstudeerde aan de Schrijversvakschool Paramaribo.

«De artistieke kleur van Karin Lachmising» – Evy van der Sanden

Karin LachmisingOver Karin Lachmising op De Ware Tijd Online, 29 augustus 2013:
Karin Lachmising bruist van de energie. Dat is ook wel nodig, want als nieuwe manager van jeugdtheaterschool ‘On Stage’ rusten allerlei taken op haar schouders. (…) Dat Lachmising schrijfster is, ziet ze als een voordeel voor de school. “Het is de bedoeling dat we voor het nieuwe jaar een stuk schrijven met de input van kinderen en docenten. Dat is al langer het idee, maar door mijn achtergrond, is dat makkelijker.”

Lees hier het artikel

Meer over Karin Lachmising