Over ‘Heidens altaar’ van Ulises Segura voor NBD /Biblion, 18 augustus 2022:
Zet je schrap wanneer je één van de zes verhalen binnentreedt. Het is geen alledaagse wereld die je opslokt. De hoofdpersoon is een ‘gewoon’ mens maar al snel ontmoet je de meest vreemdsoortige fabeldieren en freaks die je meenemen naar een alternatieve realiteit. Segura is een schrijver in de traditie van het Vlaamse magisch realisme. Hij vult de pagina’s met tot de verbeelding sprekende taferelen en wie de concentratie kan opbrengen om met hem mee te gaan op een surrealistisch uitstapje wacht een bijzondere ervaring. Een man wiens vrouw is overleden wil haar 58ste verjaardag als vanouds vieren. Wij volgen hem op zijn brommer wanneer hij uitgaat om een kaart te posten en eindigen met hem in de zee bij Oostende waar hij een ceffyl (een waterpaard) en haar jong tegenkomt. Soms stelt hij de fantasie van de lezer wel erg zwaar op de proef, (…) maar schrijven kan hij.
Meer over ‘Heidens altaar’
Meer over Ulises Segura bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: surrealisme
«In deze roman is niets wat het lijkt, en vooral: is niemand wie hij lijkt.» – Willem Thies
Over ‘Irma. Een mikado van boze goden’ van Kees Broere in Antilliaans Dagblad, 6 november 2021:
De roman’ Irma. Een mikado van boze goden’ van Kees Broere is een merkwaardig, intrigerend, veel-lagig boek; een boek dat zich ontvouwt als een huis dat aan de binnenkant veel groter blijkt dan het van buitenaf leek. (…) Toen je om het huis heen liep, had je niet de indruk dat het al die ruimtes en verdiepingen, doorgangen en lagen, kón bevatten. Dat maakt het onwerkelijk – surrealistisch, misschien wel magisch-realistisch. (…) Irma Weever is een jonge Surinaams-Curaçaose vrouw. (…) Zij heeft (ik citeer) ‘zwart bloed’. (…) Paul Fadel is een betrouwbare, hoffelijke, veilige vriend, een soort broerfiguur; en seculiere moslim. (…) Irma wil rechten gaan studeren omdat zij al van jongs af aanvoelde dat alles in de wereld draait om het overtuigen, niet om wie het beste verhaal heeft, maar om wie dat het best weet te brengen. (…) Later komt Irma in New York te wonen. (…) Hier verliest zij haar vriend Paul aan een verslaving. Hij verdwijnt in de nevelen, in de rook van een crackpijp. Of toch niet? Want in deze roman is niets wat het lijkt, en vooral: is niemand wie hij lijkt. (…)
Lees hier de complete recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een listig, vindingrijk spel met genres.» – Willem Thies
Over ‘Irma. Een mikado van boze goden’ van Kees Broere in Pletterij, 11 oktober 2021:
‘Irma. Een mikado van boze goden’ is een veel-lagige roman, een matroesjka: een reeks van in elkaar passende poppen. Wát is de láátste pop, de pop uit één stuk, de naadloze pop? Je zou ‘Irma’ een surrealistische of magisch-realistische roman kunnen noemen; maar met evenveel recht een postmoderne roman. In de roman worden verschillende genres vermengd: één laag of genre is dat van de sterk geëngageerde roman: niet alleen maatschappelijk betrokken en urgent, maar veelal ook universeel filosofische vragen worden gethematiseerd en geproblematiseerd. Kun je iemand werkelijk kennen? (…) Wat is identiteit? Heeft die een kern of vele lagen? En wat als een laag meer naar binnen de laag daarbuiten ontkent of tenietdoet? Is de binnenste pop uit één stuk en naadloos, of bevat de laatst geopende pop enkel leegte, niets? Een andere laag is die van een misdaadverhaal, een detective, een thriller: een spannende te ontrafelen plot of intrige tegen de achtergrond van het geweld van de orkaan Irma en de aanslagen op de Twin Towers. Nóg een andere laag is die van een hedendaags sprookje, of het eerder genoemde magisch-realistische verhaal. Kees Broere speelt een listig, vindingrijk spel met genres. In ‘Irma’ volgt wending op wending op wending, pop ontspringt aan pop. Ik citeer: ‘Het is een spel. Een schaakspel. Wit begint, maar met de juiste zetten kan zwart evengoed winnen.’ Ja, het is een spel: een schaakspel én een mikadospel in één. Het vergt strategisch inzicht en vernuft, maar ook tact en delicate, voorzichtige vingers, én een dosis geluk: de stokjes moeten één voor één ontward worden, zónder de ándere in beroering te brengen, en dat op meerdere tafels. Als er een ander stokje gaat rollen, is het spel verloren. Broere toont zich in ‘Irma’ een simultaanmikadospeler én schaakspeler in één.
Lees hier de complete recensie
Meer over ‘Irma. Een mikado van boze goden’
Meer over Kees Broere bij Uitgeverij In de Knipscheer
«We moeten de naam Mark de Haan na dit debuut maar eens in de gaten houden.» – Kees de Kievid
Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan op Boekenbijlage, 19 mei 2021:
(…) Er zijn zeven verhalen in deze bundel te vinden. Volgens de achterflap bestaat er ondanks de verschillen wel degelijk een overeenkomst tussen deze verhalen: “de personages zijn net echte mensen: ze komen allemaal bedrogen uit”. “Net echt” houdt dus in dat ze op echte personen lijken, maar het niet zijn! (…) De Haan verloochent zijn achtergrond niet. Hij studeerde Nederlandse taal en cultuur. (…) Zijn taalgebruik is uitermate soepel en beeldend en zijn metaforen zijn treffend. Nergens tref je enig cliché aan, tenzij het een bedoeld effect heeft. De Haan weet het onbegrijpelijke begrijpelijk te maken en het onaanvaardbare maakt hij aanvaardbaar. (…) We moeten de naam Mark de Haan na dit debuut maar eens in de gaten houden. Hij heeft al een nieuwe roman op stapel staan, die wekt na deze bundel hoge verwachtingen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Literatuur schuurt, zegt men. Dat doen deze verhalen zeker!» – Marjo van Turnhout
Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan op Leestafel, 5 mei 2021:
(…) ‘Buitenaards koraal’ is niet de titel van een verhaal. Het komt voor in ‘Machmut Kanzal’, het eerste verhaal. Het duidt op de witte schotels die in zijn arme wijk tegen de gevels hangen. (…) Met een einde waarbij je de rillingen over het lijf lopen, maar helaas is het wel realistisch. (…) Het verhaal ‘Ene Wim’ lijkt surrealistisch. Een niet na te vertellen verhaal over de maakbaarheid van de mens, met de hulp van drugs, vaccinatie en volksverlakkerij. Actuele onderwerpen, maar door de manier waarop ze in het verhaal gebruikt zijn gelukkig te bizar om echt te kunnen zijn. Toch? Zo zijn er zeven verhalen die allemaal anders zijn en toch ook iets gemeen hebben: er is steeds een hoofdpersoon die geconfronteerd wordt met een harde werkelijkheid zoals die in het verhaal past. Voor de lezer ontvouwt zich die ietwat absurde werkelijkheid langzaam tot een vaak onverwachte climax. Doordat er steeds een maatschappijkritische noot in het verhaal zit geven ze je een ongemakkelijke gevoel. Literatuur schuurt, zegt men. Dat doen deze verhalen zeker!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De Brabanders stijl is helder, zonder opsmuk.» – Ko van Geemert
Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander in Parbode, 1 mei 2021:
De meeste van de 27 verhalen spelen zich af op Curaçao. (…) Niet alles speelt op Curaçao, we komen ook een schooltje in Den Haag tegen en in Tucacas, Venezuela, wordt de lezer geconfronteerd met Duitsers met een schimmig oorlogsverleden. Het verhaal ‘Bushmaster’ speelt zich af in Suriname, in Pikin Slee. (…) De Brabander blijkt over een rijke fantasie te beschikken – een goudmijn voor de schrijver! – met soms bizarre, surrealistische trekjes: zo figureren in zijn verhalen 100-jarige duiven, een pratende hond, een jongetje dat kan vliegen, een vampier, een opgeviste zeemeermin, een engel en een ruimteschip. Veel van De Brabanders verhalen zou je magisch realistisch kunnen noemen en hebben daarin wel wat weg van het werk van Belcampo of Roald Dahl. Voordehandliggender is misschien om De Brabanders inspiratiebronnen in Latijns-Amerika te zoeken, dat immers aanzienlijk dichterbij Curaçao ligt dan Europa, met auteurs als Borges, Marquez, Isabelle Allende of Alvaro Mutis. De Brabanders stijl is helder, zonder opsmuk. (…) De verhalen uit deze bundel zijn alle onderhoudend en vaak verrassend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De verhalen zijn zeer divers en intrigerend, soms subtiel, soms expliciet.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander op Leestafel, 21 april 2021:
Hoor je het al rommelen in de verte? Zorg dat je veilig in je luie stoel zit en lees de verhalen van Eric de Brabander, die passen bij een enigszins unheimisch sfeertje. Ha, alleen al omdat in een paar van de 27 verhalen een tandarts voorkomt, voor veel mensen toch niet een persoon waar je graag mee te maken krijgt. En of je na het lezen van de verhalen van tandarts-schrijver de Brabander daar wat genuanceerder over gaat denken, dat is zeer de vraag! (…) De verhalen zijn zeer divers en intrigerend, soms subtiel, soms expliciet. Ze spelen veelal ergens in het Caribisch gebied. Dat heeft waarschijnlijk met de achtergrond van de schrijver te maken, in vrijwel alle verhalen zit wel iets verwerkt dat daarnaar verwijst. De omgeving – water! – en de dieren, of letterlijk als plaatsbepaling genoemd terwijl de verhalen die met de Tweede Wereldoorlog te maken hebben zich niet in West-Europa zouden kunnen afspelen. (…) Sommige verhalen laten niets aan de verbeelding over, bijvoorbeeld dat verhaal over een vampier, of het verhaal van de onweerstaanbare modeverkoper. Het verhaal over het Milgramexperiment (hoever gaat iemand met het pijnigen van een ander als hij daar opdracht toe krijgt) heeft hier een andere bijzondere invulling gekregen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Deze verhalenbundel is schitterend omdat alle verhalen zonder exceptie boeiend zijn.» Job ter Steege
Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander op LeesKost, 29 maart 2021:
(…) Deze verhalenbundel, ‘Het geluid van naderend onweer’, is schitterend omdat alle verhalen zonder exceptie boeiend zijn. Nergens zakt het niveau in of zijn er tussen de verhalen ‘zwakke broeders’ aan te wijzen. Telkens weer wordt de lezer verrast door een prikkelende wending of een verrassend slot. De schrijfstijl is levendig en nooit vervelend. Zo ook de onderwerpen. Nooit vervalt de schrijver in een herhaling van zetten of gezeur. Het zevende en langste verhaal draagt de titel van dit boek. ‘Het geluid van naderend onweer’ gaat over een tandarts in crisis. Er staan trouwens twee verhalen over een tandarts in dit boek. Niet verbazingwekkend aangezien de auteur tandarts is. In het tweede verhaal krijgt de tandarts een verkrachter en moordenaar in zijn behandelstoel. De delinquent staat onder bewaking, maar weet toch, met allerlei tandheelkundige spullen in zijn mond, uit de stoel te ontsnappen. Zo iets wil je toch lezen? En al die andere buitengewone verhalen die er niet voor onder doen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«In rake penstreken schildert hij een voorstelbaar tafereel dat plotsklaps overgaat in een volkomen surrealistisch gebeuren.» – René Dellemann
Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander voor NBD / Biblion, 25 maart 2021:
Een schrijver kan door van alles gevoed worden om daar vervolgens over te schrijven. Het kunnen eigen levenservaringen zijn, denkbeelden die hij wil delen en vaak ook is de verbeelding een bron om uit te putten. (…) In deze bundel trakteert hij de lezer op 27 sketches, soms lang vaak kort, die meestal beginnen in de alledaagse werkelijkheid, bijna altijd die van Curaçao en het kleurrijke leven daar. In rake penstreken schildert hij een voorstelbaar tafereel dat plotsklaps overgaat in een volkomen surrealistisch gebeuren. Een tandarts die gaat tatoeëren, pratende honden, een pianiste die een jonge bewonderaar als een vampier leegzuigt, twee vissers die letterlijk een zeemeermin aan de haak slaan. Het zijn verhalen die de lezer verbijsterd dan wel met een grim- of glimlach achterlaten. Schrijven kan hij en zijn proza leest vlot weg. (…)
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Onheil en poëzie in een oude fabrieksruïne.» – Marianne Janssen
Over ‘Het Meer’ van Harman Nielsen op LeesKost, 9 februari 2021:
Diyan (…) werd fotograaf, maar kan er niet van bestaan en daarom beoefent hij de fotografie vooral in zijn vrije tijd. Hij zwerft rond, op zoek naar gebouwen, situaties die nét dat beetje extra hebben: verval, schemerlicht, verboden gebied achter hekken. Waar niemand komt, komt Diyan met zijn camera in de aanslag. Ditmaal is hij aan het speuren op een terrein waar een ruïne van een fabriek staat. (…) Dit gebouw, zo voelt hij, geeft hem ‘het meer’ waarnaar hij altijd op zoek is, die afwijking van het gewone, dat extra waardoor het lijkt of de muren wijken om hem met zijn camera welkom te heten en een nieuwe dimensie te geven. (…) Als hij thuis zijn bestanden overzet op zijn laptop wacht hem een verrassing. Van achter de treden van een trap ziet hij een meisjesgezicht opdoemen. Zij staart hem aan. (…) Deze novelle is onheilspellend en bijna thrillerachtig van sfeer. Dat is opmerkelijk omdat het boek heel poëtisch geschreven is, prachtig, vaak dromerig van taal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Meer’
Meer over Harman Nielsen bij Uitgeverij In de Knipscheer