«Kijk, daar is de kracht van de poëzie en de kunst.» – Johannes THoen

VoorplatRozen-75Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Facebook, 26 januari 2021:

‘Dichters zijn de zwaksten / met de scherpste wapens / omdat ze direct het hart raken’.

De roman ‘Rozen en rook’ (2020) van Theo Monkhorst is een vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ (2018). Kunstmatige intelligentie komt in dit deel aanvankelijk niet zo bedreigend over als in ‘De zegen van weemoed’. Dat komt ook door de toonzetting, die verschilt van de eerste delen. Er wordt een schijnsfeer van een idyllisch leven opgeroepen in het Frankrijk van 2050. Robots doen het werk op het land, personage Julia kweekt rozen en geuren om haar overleden moeder Carmen te eren. De rol van zingende vogels valt ook op in de roman. De Centrale Autoriteit in Groot-Parijs, geen mensen maar een grote autonome machine, lijkt op een verlichte dictator. Iedereen wordt in de gaten gehouden, maar ingegrepen wordt er zelden. De radicale moslims in Frankrijk zijn ongevaarlijk geworden, maar leven nog steeds in hun eigen wereld. Er zijn spionerende als vliegen vermomde minidrones, er zijn informanten die van alles overbrieven. Privacy bestaat niet meer. Het krijgen van baby’s is not done. Het verandert allemaal als de gevoelloze cyborg Karl geraakt wordt door de woorden van hoofdpersonage Walid Fransman, een dichter, de analoge mens, een Engelsman van Nederlands-Libanese afkomst. Kijk, daar is de kracht van de poëzie en de kunst. Ook de muziek speelt een belangrijke rol in de roman, de macht van een liedje dat heel het land in beweging zet, uitmondend in een revolutie. De Centrale Autoriteit wordt uitgedaagd en moet wel in actie komen.Net als in de eerdere delen voert de auteur de dreiging heel geraffineerd op, leidend naar een gruwelijke climax, maar niet tot de nederlaag van de poëzie, de kunst, de muziek. Het verhaal van ‘Rozen en rook’ is vaker verteld, maar zelden zo poëtisch als door Theo Monkhorst.
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst.» – Mick K. Zwart

VoorplatRozen-75Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst voor NBD/Biblion, 16 juli 2020:
In 2050, in een Europa waar machines, robots en kunstmatige intelligentie de macht hebben, zijn het de kunstenaars, de creatieven die het verschil kunnen maken voor de mens. De jonge dichter Walid Fransman trekt van zijn woonplaats in Engeland naar Frankrijk om de nalatenschap van zijn grootvader, de schrijver Pieter Fransman (en hoofdpersoon in de eerste twee delen van deze trilogie) te zoeken. Daar ontmoet hij naast de liefde van zijn leven, een schare bijzondere dorpelingen die hem ieder op eigen wijze aanzetten tot filosofische beschouwingen, het schrijven van nieuwe dingen en zijn rol in de toekomst van de mensheid. Laatste deel dat volgt op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ waarmee het samen een familiekroniek vormt. De auteur heeft reeds heel wat romans en dichtbundels op zijn naam staan en beheerst de kunst van het schrijven. Mooie bespiegelingen over kunst, liefde en het denken wisselen af met wat meer droge, feitelijke beschrijvingen van de gebeurtenissen, die tezamen een interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst. Verzorgde uitgave.
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie.» – Marjo van Turnhout

VoorplatRozen-75Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 30 juni 2020:
In 2050 reist de vijfendertigjarige Walid Fransman naar Frankrijk, waar zijn grootvader hem een huis heeft nagelaten. Walid was er al eerder, 30 jaar terug. Hij herinnert zich een dorp met een paar honderd inwoners. De burgemeester was een handelaar in spijkers toen, maar dat zal wel veranderd zijn, zoals de hele wereld veranderd is. Steeds meer technologische uitvindingen nemen het leven over. (…) Het boek is een aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie, waarin de aandacht voor cultuur steeds meer ondergeschoven raakt. Dat zien we helaas in deze tijden om ons heen gebeuren, dus fictief is het allemaal niet. Er is ook een rol weggelegd voor de liefde, dat immers ook een ongrijpbaar iets is voor een technologische maatschappij. En even iets om over na te denken in deze tijd waarin immers ook over een basisloon gesproken wordt. (…) Hoewel ‘Rozen en rook’ een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen zowat het overzicht van een eeuw.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer