Over ‘De fatale etappe’ van Hans van Hartevelt, 10 september 2020:
Verhalen in de trant van zadelpijn op een Alpenflank kunnen me gestolen worden, een goedgeschreven wielrenroman, zoals ‘De Ronde van Italië’ van Dino Buzzati, is zeldzaam, en beter dan ‘De renner’ van Tim Krabbé wordt het in de regel niet. Met enige scepsis begon ik dan ook aan ‘De fatale etappe’. Een wielrendetective…! Die had ik nog niet in mijn fietsbibliotheek. De titel – met als ondertitel ‘Vergelding in de Vuelta’ – verraadt dat er stront aan de knikker is in de bekende Spaanse ronde en deed mij aarzelen. Niet dat de wielerwereld niet bekend is met nijd en afgunst, maar vergelding met een fatale afloop getuigt van wel heel veel kwade opzet. Daar een interessant verhaal van maken, leek mij een erg gewilde en daarom weinig geloofwaardige exercitie. En het is waar, de eerste paar pagina’s moest ik er even inkomen en overtuigd raken van dit wielerepos. Maar al gauw werd ik gegrepen door wat Hartevelt mij voorschotelde. De karakters van ploegbazen, artsen en renners begonnen al snel te leven. Realistisch en zonder in de afgekloven clichés te vervallen. Heerlijk! Wat opvalt is dat de auteur maar weinig beschrijvingen geeft van de hoofdpersonen, maar het vooral laat aankomen op dialogen. En dat het hele boek door. Die schrijfstijl moet je beheersen en dat doet Van Hartevelt. Hij heeft mij met zijn verhaal oprecht geboeid en ik las het dan ook achterelkaar uit. Hij weet de spanningsboog mooi door zijn roman heen te verwerken, waardoor het een ware page turner is.
Karel de Vey Mestdagh is ontwerper van Cyclefit, Perfect Bicycle Adjustment, omarmd door elke profrenner en alle wielerploegen.
Meer over ‘De fatale etappe’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Tim Krabbé
«Deze P.C. Hooftprijs laat ons weer eens naar het Westen kijken en dat is goed.» – Arjen Fortuin
Over o.a. Astrid H. Roemer, Bea Vianen, Iraida van Dijk-Ooft, Karin Lachmising, Sakoentela Hoebba, Mala Kishoendajal in NRC Handelsblad, 20 mei 2016:
(…) Een van de auteurs aan wie Astrid Roemer haar P.C. Hooftprijs opdroeg, was Bea Vianen, een nog veel vergetener schrijfster. Schrijvers helemaal niet kennen is een beschamende zaak voor een criticus, dus ging ik snel naar een klein antiquariaat om Vianens debuut ‘Sarnami, hai’ te kopen. (Het is vrij recent herdrukt, maar zo klinkt het iets minder beschamend). Voorlopig vind ik het geweldig. In het openingshoofdstuk beschrijft Vianen hoe een jonge Surinaamse vrouw op bezoek gaat bij een buitengewoon onaangenaam oudje dat een twijfelachtige rol heeft gespeeld in haar familiegeschiedenis. De kakkerlakken lopen bijna over het papier, zo indringend toont Vianen de viezigheid. ‘De vrouw houdt haar hoofd gebogen. Haar gezicht wordt bijna geheel door de gore witte sluier bedekt. Haar blouse is net zo vuil als het laken en de slopen op het planken bed […] De zilveren armbanden rinkelen lui, telkens wanneer zij een blaadje afplukt of een stengeltje wegplukt.’ Het is een fascinerend soort realisme dat Vianen beoefent: hard, soms overwritten, maar met een hoofdpersoon die veel meer wordt gedreven door nieuwsgierigheid dan door missiedrang. (…)
Lees hier het artikel