toekomstroman – Uitgeverij In de Knipscheer

«De afloop is niet alleen wat betreft het boek spannend maar ook voor de realiteit om ons heen.» – Marjo van Turmhout

Over ‘President Nice’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 18 januari 2025:

Een journalist wordt gevraagd een biografie te schrijven van een man die in de cel zit. (…) Die gesprekspartner is Jean Nice. Deze Nice is briljant, is niet bang om risico’s te nemen en is zo schatrijk geworden. (…) Hij is de grootste eigenaar van bewapende satellieten in de ruimte, en denkt het nucleaire gevaar afgewend te hebben door vanuit de ruimte een paar olieplatforms in het Midden-Oosten te bestoken toen er een incident was waarbij diverse landen betrokken waren, vriend en vijand. (…) De regering dacht namelijk heel anders over deze aanval: Nice vormt een bedreiging van de wereldvrede. (…) Nice doet een verrassende zet: al zit hij in de cel, hij meldt zich als kandidaat voor de presidentsverkiezingen en weet zeker dat hij zal winnen. (…) Is Nice te stoppen? Kan de president hem nog verslaan? (…) Het is een verhaal dat je met spanning volgt, het leest als een thriller, maar tegelijk besef je, mede doordat je gebeurtenissen die al hebben plaatsgevonden herkent, dat de afloop niet alleen wat betreft het boek spannend is, maar dat dezelfde spanning ook voor de realiteit om ons heen geldt. De ontknoping? Lees zelf maar… (…)

Lees hier verder
Meer over ‘President Nice’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Monkhorst zet twee verschillende wereldbeelden tegenover elkaar, vertolkt door personages die elkaars antagonisten zijn.» – Thijs Kramer

Over ‘President Nice’ van Theo Monkhorst in Den Haag Centraal, 14 november 2024:

(…) Een controversieel figuur met bedrijven in technologie, ruimtevaart en sociale media wil meer. Zijn doel is om naar Mars te gaan om daar de menselijke beschaving voort te zetten. In ‘President Nice’ schetst Theo Monkhorst een angstaanjagende toekomst. Monkhorst baseert Nice expliciet op Elon Musk. (…) Om de natie en de wereld te redden stelt Nice zich kandidaat als president van het land dat sterk op de Verenigde Staten lijkt, maar niet zo genoemd wordt. (…) In de verkiezingscampagne worden de toespraken van Nice geschreven door kunstmatige intelligentie en uitgevoerd door levensechte hologrammen. De boodschap is volledig populistisch, geheel afgestemd op wat de kiezers willen. Jean Nice staat een samenleving voor waar absolute vrijheid heerst en dus het recht van de sterkste geldt. Tegenover deze usurpator staat de oudere, zittende president Alexander, de belichaming van de liberale democratie. Hij is een traditionele bestuurder die oog heeft voor de diverse belangen die in een samenleving leven en die nu de democratie in gevaar ziet komen. Om die te redden stelt hij zich ondanks zijn leeftijd herverkiesbaar. Voor het vicepresidentschap kiest hij een jonge energieke zwarte vrouw, die beter dan hij de taal van jongeren en minderheden spreekt. (…) Monkhorst zet twee verschillende wereldbeelden tegenover elkaar, vertolkt door personages die elkaars antagonisten zijn. (…)

Lees hier verder
Meer over ‘President Nice’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een visionair boek, goed vergelijkbaar met 1984 van George Orwell.» – Peter de Rijk

De Epiloog [15] van 4 april 2023 met Pia van Egmond staat online. ‘Tijd om te gaan’ is een verbazingwekkend verhaal over discriminatie van ouderen, geschreven voor de generatie die gaat komen. Aanvankelijk was de aanleiding voor deze roman een mooie begrafenis van een relatie die uit het leven was gestapt. Overleven van corona werd haast een keuze tussen jong en oud terwijl het in een oorlog juist de jongeren zijn die het slachtoffer zijn. In deze toekomstroman is in 2050 de positie van de ouderen penibel geworden. De denkwijze van ouderen past zich aan, een begrafenis als feest is de nieuwe mode. Door de politiek vallen keuzes weg: aan de kwalen van ouderen of van verslaafden wordt in ziekenhuizen niets meer gedaan. Het idee achter de roman is de dertigers en veertigers van nu met hun toekomst te confronteren, een toekomst zonder pensioenen, zonder uitkeringen. ‘Tijd om te gaan’ is een visionair boek, goed vergelijkbaar met ‘1984’ van George Orwell, zij het dat het verhaal van Pia van Egmond nog sterker een waarschuwing is. De verhalen in de roman zijn om die boodschap heen geschreven en lijken naar het eind toe steeds heftiger te worden.
Kijk en luister hier naar De Epiloog 15 van 4 april 2023
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Meer over ‘De Epiloog’ (eerdere en komende afleveringen)

Pia van Egmond – Tijd om te gaan. Roman

VoorplatEgmondTijd-75 Pia van Egmond
Tijd om te gaan
roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
366 blz., € 23,50
ISBN 978-94-93214-77-4
eerste uitgave september 2022
presentatie 10 september 2022

In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in een bestaan kan voorzien. Onvermijdelijk gaat men over tot zeer riskante bijverdiensten zoals deelname aan onderzoek naar de schadelijkheid van bepaalde chemische stoffen.

Eva Prins, een arts en een aantal van haar collega’s en vrienden trachten hulp te bieden. Onverwachts vinden zij aansluiting bij een christelijke partij, waar men eveneens op geheel eigen wijze wil leven en sterven. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Abel Hama, een chirurg, wordt hun partijleider. Geen ongevaarlijke job, want toon en houding van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, verhardt onheilspellend.

Pia van Egmond werd geboren en groeide op in Den Haag. Ze studeerde een aantal jaren medicijnen in Leiden, trouwde, kreeg kinderen en voltooide haar studie in Utrecht. Zij specialiseerde zich aansluitend in de radiotherapie en kreeg een aanstelling als medisch specialist. Ze promoveerde na haar pensioen en vatte vervolgens het plan op een roman te schrijven, om op die wijze aandacht te vragen voor een zowel medisch als maatschappelijk probleem, dat zij uitermate ongewenst vond: leeftijdsdiscriminatie. Tijd om te gaan is haar eerste roman.