«Een beleving voor alle zintuigen zo mooi en beeldend als het is geschreven.» – Marije Hendrikx

VoorplatHetnooitgeschrevenverhaal-75Over ‘Het nooit geschreven verhaal’ van Ton van Reen, 14 april 2022:
(…) Het verhaal van de hoofdpersoon dat de schrijver Ton van Reen in werkelijkheid uit gesprekken met een psychiatrisch patiënt in Wassenaar had vernomen, past wonderwel in het scenario van zijn roman ‘Het nooit geschreven verhaal’. Waarom? Omdat vergelijkbare drama’s zich, in het katholieke zuiden, met de regelmaat van de klok afspeelden. Het is daarom, denk ik, dat ik niet kon ophouden met lezen. (…) Het gaf mij voldoening omdat zo heel goed duidelijk wordt wat de impact is geweest op zoveel mensen, zoveel gezinnen van de hypocrisie van de kerk en van het superieure gedrag van de zogenaamde rijken. (…) Het boek bracht mijn jeugd in Limburg terug, de vernederingen, het verdriet en de onmacht, de daardoor gemiste kansen, maar ook de kracht die ik juist daardoor heb opgedaan. Het is bovendien een beleving voor alle zintuigen zo mooi en beeldend als het is geschreven. Het voerde mij langs vogels en velden, langs kermis en bier, langs de kanalen tot in de kleine boerderij van mijn grootouders in Weert. Ik hoorde de Selvera’s zingen, waar mijn vader zo trots op was, omdat ze uit Weert komen en ja die Bruno, ook heel herkenbaar. ‘küsse mich und kwele mich denn ich liebe nur dich’. Oh Laila!
Marije Hendrikx is beeldend kunstenaar en dichter en woont in Scheveningen.
Bron
Meer over ‘Het nooit geschreven verhaal’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een even inspirerend als indrukwekkend boek in glasheldere stijl.» – Maarten Asscher

Opmaak 1Over ‘De wind van morgen’ van Arjen Sevenster in De levenskunst van Arjen Sevenster, 21 april 2020:
(…) Arjen Sevenster (…) heeft in de laatste twee jaar van zijn leven een spoedcursus ‘leren sterven’ opgelegd gekregen. Dankbaar gebruik makend van de hulp van velen heeft hij die opleiding met goed gevolg – ik zou bijna zeggen: ‘cum laude’ – afgerond. Het bewijs daarvoor is het boek ‘De wind van morgen’. In dit boek zijn de kronieken gebundeld waarmee hij ongeveer twee jaar lang tijdens zijn ziekte en uiteindelijk vanaf zijn sterfbed ruim honderd familieleden en vrienden regelmatig via de email op de hoogte hield van zijn ervaringen, zijn observaties en zijn gedachten, nadat bij hem een agressieve vorm van prostaatkanker was geconstateerd. Het resultaat is een boek waarin je volgens mij op een bewonderenswaardige manier kunt lezen hoe het is om te sterven. Hoe je dat aanpakt. Welke houding ten opzichte van andere mensen aan te nemen. Hoe het beste uit je zelf te halen, terwijl je ondertussen stap voor stap wordt gesloopt. Hoe om te gaan met pijn, met slecht nieuws, met het verlies van een toekomstperspectief. Hoe je dierbaren te betrekken bij zo een hoogstpersoonlijk traject. Hoe ruimte te maken voor de af en toe tijdelijk opflakkerende hoop op verbetering, en ondertussen te leven met de permanente vrees voor – nee, de zekerheid van – wat onvermijdelijk staat te gebeuren. De vraag is: hoe heeft Arjen Sevenster dat gedaan? Hoe is hij erin geslaagd zijn onvrijwillige cursus in de aloude ars moriendi – de kunst van het sterven – zo te ondergaan dat de schriftelijke neerslag daarvan zo’n diepe indruk maakt, ook op lezers die de auteur helemaal niet zo lang of zo intensief of misschien zelfs helemaal niet hebben gekend? (…)
Lees hier het hele artikel van Maarten Asscher
Meer over ‘De wind van morgen’
Meer over ‘Bloemen in de regen’