Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan op Boekenbijlage, 19 mei 2021:
(…) Er zijn zeven verhalen in deze bundel te vinden. Volgens de achterflap bestaat er ondanks de verschillen wel degelijk een overeenkomst tussen deze verhalen: “de personages zijn net echte mensen: ze komen allemaal bedrogen uit”. “Net echt” houdt dus in dat ze op echte personen lijken, maar het niet zijn! (…) De Haan verloochent zijn achtergrond niet. Hij studeerde Nederlandse taal en cultuur. (…) Zijn taalgebruik is uitermate soepel en beeldend en zijn metaforen zijn treffend. Nergens tref je enig cliché aan, tenzij het een bedoeld effect heeft. De Haan weet het onbegrijpelijke begrijpelijk te maken en het onaanvaardbare maakt hij aanvaardbaar. (…) We moeten de naam Mark de Haan na dit debuut maar eens in de gaten houden. Hij heeft al een nieuwe roman op stapel staan, die wekt na deze bundel hoge verwachtingen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: verhalenbundel
«Literatuur schuurt, zegt men. Dat doen deze verhalen zeker!» – Marjo van Turnhout
Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan op Leestafel, 5 mei 2021:
(…) ‘Buitenaards koraal’ is niet de titel van een verhaal. Het komt voor in ‘Machmut Kanzal’, het eerste verhaal. Het duidt op de witte schotels die in zijn arme wijk tegen de gevels hangen. (…) Met een einde waarbij je de rillingen over het lijf lopen, maar helaas is het wel realistisch. (…) Het verhaal ‘Ene Wim’ lijkt surrealistisch. Een niet na te vertellen verhaal over de maakbaarheid van de mens, met de hulp van drugs, vaccinatie en volksverlakkerij. Actuele onderwerpen, maar door de manier waarop ze in het verhaal gebruikt zijn gelukkig te bizar om echt te kunnen zijn. Toch? Zo zijn er zeven verhalen die allemaal anders zijn en toch ook iets gemeen hebben: er is steeds een hoofdpersoon die geconfronteerd wordt met een harde werkelijkheid zoals die in het verhaal past. Voor de lezer ontvouwt zich die ietwat absurde werkelijkheid langzaam tot een vaak onverwachte climax. Doordat er steeds een maatschappijkritische noot in het verhaal zit geven ze je een ongemakkelijke gevoel. Literatuur schuurt, zegt men. Dat doen deze verhalen zeker!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Schrijven geeft me kracht en inspiratie om ouder-worden in de ogen te kijken.» – Eric de Brabander
Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander in interview door Michiel van Kempen op Caraïbisch Uitzicht, 17 maart 2021:
Eric de Brabander (Willemstad, Curaçao, 1953) schreef vijf romans (…) en twee weken geleden ‘Het geluid van naderend onweer’, een bundeling van 27 verhalen. Verhaalkunst in tijden van corona. (…) Mijn magie is absurd. De Curaçaoënaar neemt zijn onverklaarbare zaken heel serieus en zal wellicht wat problemen hebben met mijn absurditeit. Natuurlijk is er op onze eilanden, net als op het ons omringende vasteland sprake van een hang naar het onverklaarbare. Ik zeg echter beslist niet dat het magisch realisme een Latijns-Amerikaanse oorsprong heeft, zoals zoveel anderen beweren. (…) Ik nog wel meer schrijvers uit andere streken als de onze die zich met het ongrijpbare bezighouden. (…) Als ik al iets met Boeli van Leeuwen gemeen zou hebben is het dat we beiden goede ogen hebben voor wat er zich in deze samenleving afspeelt. (…) Van grote schrijvers uit de wereldliteratuur word ik alleen maar nederig. (…) Een groot inspirator is voor mij de Colombiaanse schrijver Alvaro Mutis. (…) Wie mij leest en het werk van Mutis kent weet waar deze man me geïnspireerd heeft. Maar om direct antwoord te geven op je vraag, mijn eigen ervaringen zijn het belangrijkste, daar schrijf ik over.
Lees hier het interview
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander op deze site
Meer over Michiel van Kempen op deze site
Voorpublicatie verhaal van Eric de Brabander
Het verhaal Peter Pan uit ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander in Antilliaans Dagblad, 30 januari 2021:
Speciaal voor het Antilliaans Dagblad stelde de auteur een van de verhalen uit zijn binnenkort te verschijnen nieuwe boek ‘Het geluid van naderend onweer’ ter beschikking: ‘Peter Pan’, een sneak peek van wat de lezer van het volledige boek te wachten staat. De bundel telt 27 verhalen. ‘Het geluid van naderend onweer’ is het zesde boek van Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer. “De Brabanders short stories zijn echt wonderlijke, vreemde verhalen, surrealistische en magisch-realistische verhalen. In die zin zijn het als het ware ‘fantastische vertellingen’, zo eigen aan de Nederlandstalige literatuur van Curaçao.”
Lees hier het verhaal ‘Peter Pan’
Meer over ‘Het geluid van naderend
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Hoe bizar, vergezocht en fantastisch de verhalen ook zijn, je blijft lezen.» – Mirjam Scholten
Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan voor NBD/Biblion, 21 januari 2021:
Verhalenbundel. Een jongen weigert met zijn ouders mee te gaan naar de moskee, waar zijn vader gevraagd is te komen lezen. Een aantal pubers voert in een midzomernacht een geheime operatie uit, waarbij de drank vloeit. Een dramadocente krijgt de zorg over een hond toevertrouwd van een vrouw die zegt naar een andere wereld te vertrekken. Een van twee teruggetrokken samenwonende mannen gaat naar een klassenreünie. Het laatste verhaal gaat over serumdipity, een samengaan van serum en serendipiteit – het een vinden terwijl je iets anders zoekt. Het serum zou de intelligentie beïnvloeden, maar hoe? Een antivaxxer met invloed haakt er op aan. Wat de verhalen gemeen hebben is dat de personages bedrogen uitkomen. Ze willen ergens heen, iets bereiken, hun eigen weg gaan, maar het lukt niet. Lijkt de wereld in het eerste verhaal nog op de onze, later komt de lezer in andere universums terecht en kan zijn hoofd gaan tollen. Hoe bizar, vergezocht en fantastisch de verhalen ook zijn, je blijft lezen. De auteur paart een uitstekende pen aan fijne humor en soms onnavolgbare fantasie.
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Bundel boordevol verlangen.» – Arne Rombouts
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren in Enjoy Beauty (B), zomer 2019:
Rob Verschuren reist in elf verhalen de wereld rond en deelt met de lezer de zoektocht van elf alledaagse en vreemde personages. Je ontdekt alle ingrediënten van melancholie, humor en avontuur. Soms onwerelds, soms als een kind in een veel te grote wereld, zet hij de dwaasheid tegenover de wijsheid. Een aandoenlijke bundel, boordevol verlangen, steeds in een spanningsveld tussen verschillende culturen.
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Veelbelovend debuut met originele verhalen. Hartverscheurend en ontroerend.» – Piet Windhorst
Over ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout op Leeskost, 22 april 2019:
(…) Een belangrijk kenmerk van korte verhalen is het slot. Sterke verhalen hebben een raadselachtig of onverwacht slot. Bij deze verhalen is dat zeker het geval. (…) We treffen humor aan, niet door het gegeven, maar door de laconieke woordkeus. (…) In enkele verhalen is sprake van een diepe tragiek. Hier toont de schrijfster een groot invoelend vermogen. Hartverscheurend is ‘Onye mere nwa akwa’, waarin een baby langzaam sterft. Dat is ook het geval in ‘De moeder’. Het gelukt de moeder met een postnatale depressie niet om haar huilende baby stil te krijgen. Ontroerend is het titelverhaal ‘Olifanten warm houden’. Een eenzame weduwe heeft geen enkele contact. Het gezelschap van haar dochter mist ze erg, maar die moet zo nodig truien breiden voor kou lijdende olifanten in India. Tragisch, maar ook hilarisch. (…) Een veelbelovend debuut met originele verhalen die bepaald niet oppervlakkig zijn maar juist veel diepgang vertonen. (…)
Meer over ‘Olifanten warm houden’
«Een verontrustend boek; dat is een compliment!» – Ingrid Verhelst
Over ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout in een e-mail aan de auteur, 7 maart 2019:
(…) ‘Olifanten warm houden’ is een verontrustend boek, vind ik. Mocht je twijfelen: dat is een compliment! Je trekt me binnen in sferen waar het noodlot om de hoek gluurt, vastbesloten om niet achter die hoek te blijven staan. Dat bevalt me heel erg. Je taal bevalt me zo mogelijk nog meer. Je schrijft ontzettend mooi, serveert knappe beelden, flagrante uitspraken, beklijvende personages. (…)
Ingrid Verhelst is auteur en schrijfcoach.
Meer over ‘Olifanten warm houden’
Lof van lezers voor ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout
«Roald Dahl, maar dan erger.»
Korte verhalen waar je lang over doet: Ten eerste omdat ze nogal zwaar op de maag liggen door de unheimische sfeer die van Turenhout aan de doodgewoonste situaties weet te geven. Ze schrijft over tamelijk verschrikkelijke onderwerpen die ze uit elkaar peutert tot tamelijk verschrikkelijke onderdelen. Roald Dahl, maar dan erger. Ten tweede omdat de personages moeilijk aan het einde van een verhaal van je af te schudden zijn, dat zal met de zintuiglijke schrijfstijl te maken hebben. Het is lastig afstand bewaren als je spiegelneuronen steeds meedoen met wat je leest. Ten derde omdat je ze zeer zorgvuldig moet lezen want elke detail doet er toe, van Turenhout spelt niet voor je uit wat er gebeurt, lezen is werken bij haar. Als je een verhaal voor de tweede keer leest zie je dat het er echt allemaal stond, maar dat je details gemist hebt omdat je je eigen blik niet los kon laten. Tip: stap uit je eigen hoofd en kruip in het hare. ‘Lezen is denken met andermans hoofd’, dat schijnt een citaat van Schopenhauer te zijn. Waarnemen en denken met het hoofd van Dieuwke van Turenhout: echt een heel raar gevoel. En een aanrader.
Bron
Meer over ‘Olifanten warm houden’
«Boeit door knappe beeldspraak en dialogen – André Oyen
Over ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout op Lezers tippen lezers, 12 februari 2019:
In het titelverhaal ‘Olifanten warm houden’ heeft een man zijn vrouw bij een auto-ongeluk verloren. Zijn dochter zit in India (project voor opvang van verwaarloosde olifanten?). Hij probeert zelf te overleven door contacten te leggen met een bewaker van de fietsenstalling, een caissière en de buren. De verhalen hebben niet altijd een duidelijk plot, maar weten de lezer te boeien door een knappe beeldspraak en knappe dialogen. Het zijn ook verhalen met een donker randje die de lezer soms een stomp in de maag geven en aanzetten tot lezen en herlezen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Olifanten warm houden’