Over ‘Wiggelied’ van Margriet Westervaarder in De Auteur, 24 maart 2023:
(…) De wat duistere titel van haar bundel is zonder twijfel bedoeld door de dichteres als een verwijzing naar de inhoud. Wigge is het verouderde en in onbruik geraakte woord voor wig, het voorwerp dat gebruikt wordt om hout te splijten of iets vast te zetten. Dat pogen ook haar gedichten te doen. Ze willen de gedachten en gevoelens, die ze oproepen bij de lezer, splijten maar tezelfdertijd verankeren en zo een ontregelend gevoel achterlaten. Ze doet dat in een afgemeten taal met een staccato ritme. Westervaarder gebruikt daarbij de klassieke bekende thema’s zoals geboorte, afscheid, verlies, dood, man-vrouw relaties, erotiek, afstoting en conflict, als handvatten om door te dringen in het ‘wat daar achter’ ligt. In andere woorden de betekenis ervan splijten tot het binnenste zichtbaar kan worden. (…) De bundel bevat zeventig op zich staande gedichten zonder een zekere ordening of voortschrijdend patroon.
‘De Auteur’ is een driemaandelijks tijdschrift van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen.
Lees hier de recensie in rubriek ‘De Boekhouding’
Meer over ‘wiggelied’
Meer over Margriet Westervaarder bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: verlies
Gedicht van Aly Freije vertaald in het Indonesisch
Uit ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije op Nederlandse poëzie in het Indonesisch, 9 maart 2022:
Op ‘Suara suara dari utara’ (‘Stemmen uit het noorden’), het blog Puisi Belanda, is op 9 maart 2022 het gedicht ‘Stiltes’ uit de bundel ‘Een engel aan de deur’ geplaatst in een Indonesische vertaling van Siti Wahyuningsih en Albert Hagenaars. In deze almaar groeiende digitale poëziereeks van een keur van Nederlandstalige dichters zijn inmiddels honderden gedichten in vertaling opgenomen.
Lees hier het betreffende gedicht in het Nederlands en in het Indonesisch
Meer over ‘Een engel aan de deur’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een dichteres van formaat, die weet hoe ze met taal kan omgaan.» – Marc Bruynseraede
Over ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije op MeanderMagazine, 23 januari 2022:
Er is iets aan de hand met Aly Freije. Als ik het eerste gedicht ‘Stiltes’ lees, in haar nieuwe bundel ‘Een engel aan de deur’ schrik ik van de formulering: ’Stilte steekt als een zeurende pijn’. Bevreemdend te lezen dat stilte, in deze lawaaierige wereld, waarin de afwezigheid van geluid veeleer als een balsem voor de ziel ervaren wordt, een kwellend element, een leegte blijkt te zijn. (…) De briljante formulering wekt de indruk dat we hier met een dichteres van formaat te maken hebben, die weet hoe ze met taal kan omgaan. Ze mag dan kiezen voor een vrij klassieke versbouw, haar taal is rijk aan verbeelding en haar voorstelling gekleurd door het decorum van de natuur. (…) Het gedicht ‘Stemmen II’ maakt meteen duidelijk dat Aly Freije naar het innerlijke, het mystieke aspireert en dat ook weerspiegelt in het uiterlijke. Het vrolijk-kinderlijke wordt een beeld van ontzetting en ontgoocheling. Het contrast tussen waarheid en schoonheid kan nauwelijks groter. (…) De bundel telt 38 gedichten, in vijf afzonderlijke cycli behandeld, die zich allen in de sfeer van introspectie en het ontstijgen van het aardse tranendal bevinden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een engel aan de deur’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Originele beelden en taalvondsten.» – Erik-Jan Hummel
Over ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije op Tzum, 12 november 2021:
Van het lezen van de dichtbundel ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije word je rustig, alsof je even wordt gedwongen stil te staan en de omgeving in je op te nemen. De beelden stapelen zich op, maar de gedichten verlaten bijna nooit de situatieschets. Binnen die situatie roept Freije zoveel op dat je als lezer vaak niet anders kan dan melancholisch berusten, dan alles te accepteren wat er gebeurd is. Dit doet ze met hier en daar originele beelden en taalvondsten. (…) Wat opvalt is dat Freije niets invult: je weet als lezer niet hoe je je moet voelen, of hoe de ik zich voelt, maar door de sfeertekening, de stapeling van beelden voel je des te meer, en dat vraagt om rustige herlezing, na rustige herlezing.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een engel aan de deur’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Taalvirtuositeit in vervolg op gelauwerde bundel.» – Marc De Pril
Over ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije voor NBD/Biblion, 8 oktober 2021:
Leven met verlies, ontheemd zijn en afscheid nemen zijn thema’s die als een rode draad door de poëzie lopen van de Groningse Aly Freije (1944), ook in haar nieuwste bundel ‘Een engel aan de deur’. Achtendertig gedichten, verdeeld over vijf thema’s, dringen binnen in de geest van de dichteres, ten prooi vallend aan het onomkeerbare van verlies, als deze over haar vader: uitgestrooid, pas je de stukjes in / tot steeds weer mooiere versies / En kijk, daar heb je vader'(p.26) om te eindigen met: Maar beschrijf maar eens de hartslag / van een vogeltje / dat plotseling stopt. Verwondering, wanhoop gaan hand in hand, steeds zoekend naar enig evenwicht. Herinneringen zijn niet ver weg, verzachten de pijn: Licht weer op, mijn lief, dan neem ik je mee / op de fiets, je armen om mijn buik gekneld / net als toen, maar voller nu geplooid / met zachter afgestemde handen (p.52). Zij beeldt zich in aanwezig te zijn op haar eigen uitvaart: ‘Jij stond naast mijn kist, tilde mij op / droeg mij samen met andere handen / het huis uit, schoof mij, voetje voor voetje / een overjarige Ford Transit in, ‘bloemen altijd vers’. Vervolg op de eerder gelauwerde bundel ‘Door het vanggat’ met de gekende thema’s van verlies, rouw en ontheemding. Taalvirtuositeit.
Meer over ‘Een engel aan de deur’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Dat is misschien een van de betekenissen van poëzie: iets creëren wat eigenlijk niet kan bestaan, of: het tijdelijk opheffen van afstand.»
Alja Spaan interviewt Elly Stolwijk in MeanderMagazine n.a.v. ‘liefde de vluchtige holte’, 18 juni 2020:
In februari 2020 verscheen haar debuutbundel ‘liefde de vluchtige holte’ . De gedichten bij dit interview komen daar uit. « (…) Toen mijn moeder aan het eind van haar leven te kennen gaf dat ze niet meer geloofde in een leven na de dood vond ik dat zowel droevig als moedig (lees: taboedoorbrekend). Bij momenten probeer ik me voor te stellen dat mijn ouders elkaar weer hebben ontmoet, ergens, in de hemel. En dat ze op zoek gaan naar hun overleden kleindochter Renée Sterre. Maar eigenlijk komt die fantasie niet echt tot leven. Ook een eventuele aanwezigheid van mijn overleden vriendin Maria houd ik niet voor mogelijk, hoewel ik dat in sommige gedichten wél benoem. Dat is misschien een van de betekenissen van poëzie: iets creëren wat eigenlijk niet kan bestaan, of: het tijdelijk opheffen van afstand. (…)
Lees hier het interview
Meer over ‘liefde de vluchtige holte’
«Een revelatie om te koesteren: onvergetelijk mooie poëzie.» – Marc De Pril
Over ‘Liefde de vluchtige holte’ van Elly Stolwijk voor NBD/Biblion, 9 mei 2020:
Deze debuutbundel van Elly Stolwijk (1957) begint zeer sterk. Zeven gedichten opgedragen aan haar overleden beste vriendin Maria Vermue, wier opdracht meteen de toon zet: ‘…wat zou sterven anders zijn / dan ogen die naar binnen openvallen…’. De dood, melancholie, de mysterie van het leven, thema’s die nooit ver weg zijn. Een in memoriam aan haar dochtertje Renée Sterre, overleden twee dagen voor haar geboorte. Negen gedichten die geen enkele ouder ooit wil schrijven. ‘Er zijn dagen dat ik blijf lopen van mijn moeders / graf naar dat van mijn dochter – en terug.’ Naadloos aangesloten op tien gedichten als herinnering aan het heengaan van haar moeder. De mythe van Daidalos, omgezet in twaalf gedichten en tevens opgeluisterd door negen dromerige tekeningen. De zeven ledematen met Latijnse benaming waren een opdracht voor een cantatecyclus, om af te sluiten met de serie ‘handa, heimbach’. Een bundel waar inhoud en vorm perfect matchen, impulsen omgezet in poëzie, woorden en beelden. Verklarende aantekeningen sluiten deze bundel af. Een revelatie om te koesteren. Bijzondere bundel met onvergetelijk mooie poëzie. Enthousiast onthaald en meermaals bewerkt in poëziebundels en bloemlezingen.
Meer over ‘liefde de vluchtige holte’
«Mooie bundel die kracht maar ook tederheid uitstraalt.» – André Oyen
Over ‘liefde de vluchtige holte’ van Elly Stolwijk op Lezers tippen lezers, 28 maart 2020:
Het is een bundel die meteen aanspreekt, wat misschien voor een deel wel te danken is aan de titel. Maar toch hoe verder je in deze bundel dwaalt des te meer je gefascineerd wordt door de rijke en beeldende taal Het thema ‘verlies’ is nadrukkelijk aanwezig in gedichten zoals ‘grafgang in kimono’ waarin een personage dwaalt van het moeders graf naar het graf van de dochter. De mythische figuur Daidalos, een architect en uitvinder, die vleugels construeerde om uit gevangenschap te ontsnappen graaft een graf voor zijn zoon Ikaros en voert tevens de rouwrituelen uit. ‘liefde de vluchtige holte’ van Elly Stolwijk is een mooie bundel die kracht maar ook tederheid uitstraalt.
Lees hier het signalement
Meer over ‘liefde de vluchtige holte’
Giselle Ecury – De rode appel
Giselle Ecury
De rode appel
Roman
Nederland / Aruba
Ingenaaid, 440 blz.
ISBN 978-90-6265-817-6 € 22,00
12 september 2013
Twee levensverhalen, één telefoongesprek. Dat is het uitgangspunt van deze bildungsroman De rode appel. Nick en Elisabeth wonen in Nederland en hebben beiden een achtergrond die zich deels heeft afgespeeld op Curaçao. De een heeft het gevoel, dat er vroeger iets verdrongen werd, de ander heeft zelf iets verdrongen.
Nick heeft zich altijd afgevraagd, waarom hij op subtiele wijze in zijn jeugd anders behandeld werd dan zijn broers en zus. Als zijn ouders 50 jaar getrouwd zijn, achterhaalt hij de waarheid. Wanneer hij er eindelijk over kan praten met Elisabeth, doorziet zij nog tijdens het telefoongesprek wat er in haar eigen leven onopgelost is. Zij keert direct schuldbewust vanuit Nederland terug naar Zuid-Frankrijk, waar zij de dubieuze gebeurtenissen uit haar au-pairtijd ontrafelt.
Wat in beide levens bepalend is, blijkt het schemergebied tussen liefde en lust te zijn tegen de achtergrond van de jaren zestig en zeventig met bij de jongeren veranderende opvattingen, een tweede feministische golf en het recht op openheid en seksuele vrijheid, terwijl hun ouders dat proberen tegen te houden. Met alle gevolgen van dien. De zoetzure appel, waar uiteindelijk toch het klokhuis van rest.
Giselle Ecury werd geboren op Aruba. Het hele gezin verhuisde in 1960 naar Nederland, waar haar moeder vandaan kwam. Zij doorliep hier haar middelbare school en behaalde een HBO-diploma. Zij werkte in het onderwijs en debuteerde in 2005 met de dichtbundel Terug die tijd en in 2006 als romancier met Erfdeel. In 2009 verscheen haar tweede roman Glas in lood en in 2010 haar tweede dichtbundel Vogelvlucht. Vooral uit haar romans komt naar voren dat haar leven onlosmakelijk verbonden blijft met de twee culturen die zij in zich draagt. En dat geldt ook voor haar derde roman De rode appel.