Tag: vriendschap

«Afgeronde en geslaagde roman.» – Arjen van Meijgaard

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Tzum, 10 mei 2024:

(…) Ellen, de hoofdpersoon, groeit op in de jaren ’80, de tijd waarin het geloof langzaam zijn invloed begint te verliezen in de samenleving. Maar niet in het gezin van Ellen, waar haar strenge en weinig empathische moeder de scepter zwaait. (…) Buitenshuis en op school voelt ze zicht vrij en zonder zich bewust af te zetten, komt ze op een dag aanzetten met een vriendje uit een heel ander milieu. (…) Het botst en wringt met het katholieke milieu van Ellen. Haar moeder verzet zich tegen de ontluikende vrijgevochten gedachtes van haar dochter. (…) Maar bij Ellen is een zaadje geplant. (…) Het verhaal springt door de tijd, van halverwege de jaren ’80 naar tien jaar later en het laatste deel speelt in 2015, wanneer Ellen getrouwd is en zelf kinderen heeft. Haar nieuwsgierige houding uit haar tienerjaren hebben haar tot een freelance journaliste gemaakt, geïnteresseerd in maatschappij en politiek. Wat ooit gezaaid werd, oogst ze nu. (…)  ‘Op alles wat ik ben’ geeft een mooi tijdbeeld van het einde van de vorige eeuw. Maar bovenal laat Brouwer zien dat we, net als Ellen, constant aan het puzzelen zijn met stukjes uit ons verleden om er een volledige ‘ik’ van te maken. Het zijn stukjes die door anderen worden aangereikt, subtiel op tafel zijn gelegd of plotseling boven komen drijven. Zie daar maar eens een passend geheel van te maken. Het is de auteur in ieder geval gelukt er een afgeronde en geslaagde roman mee te maken.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Op alles wat ik ben’
Meer over Peter WJ Brouwer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Uiteindelijk brengt die zoektocht haar bij de rechts-populistische politiek.» – Marjon Nooij

Interview met Peter WJ Brouwer over ‘Op alles wat ik ben’ opBazarow, 3 mei 2024:

(…) “Ik zou vanuit het perspectief van een meisje schrijven. Ik had dat nodig om afstand te nemen, objectief te kunnen waarnemen. Niet emotioneel in mijn eigen verhaal verstrikt te raken. Ik besloot te schrijven over een meisje, later een volwassen vrouw, die gebukt gaat onder de kuren en de willekeur van een dominante moeder. Dat was het uitgangspunt.” (…)  “Een adolescent gaat gebukt onder de manipulatieve kanten van een stel volwassenen, daar komt het op neer. Maar uiteindelijk zijn zij marionetten in een groter geheel, en de kerk speelt daarin een dubieuze rol. Bepaalde zaken komen niet aan het daglicht of worden onder het tapijt geveegd. Gaandeweg wordt duidelijk dat het te maken heeft met cultureel en politiek fanatisme. Dat is ook de zoektocht waar Ellen haar verdere leven mee zoet is.” (…) Uiteindelijk brengt die zoektocht haar bij de rechts-populistische politiek. “Klopt. Ik was aanvankelijk helemaal niet van plan om actualiteiten te benoemen, laat staan om een historische roman te schrijven. Maar toen ik research deed, bleken zoveel zaken met elkaar vervlochten, waren er zoveel onvermoede verbanden, dat ik wel gedwongen werd om die een logische plaats binnen het verhaal te geven.” (…) “Nederland had, net als de heilige Bernadette van Lourdes, een eigen Maria-zieneres, Ida Peerdeman. Ik ontdekte dat deze vrouw, een historische figuur en bekendheid in Amsterdam, dezelfde was als een geloofsidolate ‘met speciale gaven begenadigde’ kloosterzuster in mijn eigen familie. Ik kende haar uit verhalen van mijn ouders, overigens niet in al te positieve zin. In mijn roman speelt een op deze persoon gebaseerde zieneres een veelzeggende rol. Tijdens verder onderzoek naar de historische context waarin ik mijn verhaal wilde plaatsen, deed ik nog een verrassende ontdekking, namelijk over een priesteroom en broer van mijn vader. Van daaruit leidde het spoor naar het wereldje van de zeer conservatieve katholieken en uiteindelijk naar de kring rond Thierry Baudet. De werkelijkheid is altijd weer absurder dan je haar verzint. Tegelijkertijd is ze logisch en begrijpelijk wanneer we haar met terugwerkende kracht bekijken. Achteraf is alles te begrijpen. Dat Mariavereringen een voedingsbodem bieden voor een politieke partij als Forum Voor Democratie, lijkt bizar. Maar de menselijke aard laat zich niet verloochenen.” (…).

Lees hier het artikel
Meer over ‘Op alles wat ik ben’
Meer over Peter WJ Brouwer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden.» – Marjet Maks

Over ‘De Madurese vriend‘ van Kees Ruys op Literair Nederland, 22 maart 2024:

In ‘De Madurese vriend’ reist schrijver Kees Ruys over de Indonesische archipel met als eindbestemming Pasir Putih, een badplaats op Oost-Java waar hij al vaak was. Het is misschien niet zijn laatste reis, maar wel een betekenisvolle. Hij beschrijft zijn terugkeer in een afscheidsbrief aan Djaman, een Madurees met wie hij veertig jaar bevriend is en met wie hij verstandhouding en vertrouwen heeft opgebouwd, maar die hij nog altijd niet begrijpt en dat is wederzijds. De auteur is melancholiek gestemd, want dit keer zal Djaman hem niet opwachten en tegemoet treden met de woorden dat hij hem al in zijn droom zag naderen. (…) Ruys verstaat de gave om zijn lezer mee te nemen op reis. Beelden, geuren, hitte, het zijn innemende, fraaie sfeerbeschrijvingen, nooit te zwaar, maar wel met diepgang. De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden. ‘De Madurese vriend’ is een ode aan een vriendschap, een melancholiek en meeslepend reisverhaal, dat moeilijk weg te leggen is. ‘Als ik aan Pasir Putih denk (…) is het er nog steeds een rommeltje, en onverdraaglijk heet, en gebeurt er zo ontstellend weinig (…)’. Tegen de achtergrond van hedendaags Indonesië met herinneringen aan weleer meandert de auteur tussen de vele personages en hun levensverhalen en verkeert hij met hen tussen hitte, stof en armoede en probeert hij de kracht van de vriendschap te ontdekken, maar kan die uiteindelijk niet echt in woorden vangen. En misschien hoeft dat ook niet, als het een zuiver gevoel is. ‘De Madurese vriend’ is (…) een bundeling van sentimenten, hallucinerende ervaringen en prachtige portretten van gewone mensen, maar ook van sferen en impressies van steden en dorpen en belevenissen tijdens Ruys’ tochten.

Lees hier de recensie
Meer over ‘De Madurese vriend’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een rijk, mooi geschreven verhaal over grote thema’s.» – Jan Hendrik Bakker

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst in Den Haag Centraal, 22 februari 2024:

(…) Aan het begin van de vorige eeuw is Matisse een vroege dertiger, hij is nog geen beroemd kunstenaar en gaat in Noord=Frankrijk op zoek naar het zonlicht. Want dat licht heeft hij nodig voor wat er in zijn schildersbrein ligt te broeden. Op een dag klopt Matisse tijdens zon zwerftocht aan bij een oudere, alleenstaande boer die een rustig leven leidt. Deze Théodore zal de vriend van Matisse worden. En over Théodore gaat dan ook deze novelle. (…)  Matisse is duidelijk het type van de autonome, scheppende kunstenaar, een man met grote ambities en geldingsdrang. (…) Théodore is een filosofisch ingestelde weduwnaar die tevreden is met wat hij heeft en met de herinneringen aan zijn in het kraambed overleden vrouw. Hij bezoekt af en toe zijn geliefde dochter en haar man, een paar boerderijen verderop. (…) Zo komen het gekwelde romantische type en de naar harmonie en innerlijke vrede strevende mens naast elkaar te staan. (…) Het verhaal in deze novelle ontwikkelt zich rond de dochter van Théodore. (…) Matisse wil deze Jeanne graag portretteren, omdat hij onder de indruk is van  de schoonheid van de jonge vrouw. Tegelijkertijd is hij bezig met een schilderij dat de gloedvolle zonsondergang bij de kleine boerderij moet weergeven. (…) De ontknoping van het verhaal is tamelijk verrassend en zet het geheel in een breder perspectief dan de kleine geschiedenis die Monkhorst daarvoor heeft geschetst. ‘De vriend van Matisse’ is daarmee in elk geval een rijk, mooi geschreven verhaal geworden over grote thema’s, zoals liefde, schoonheid, zin van het leven en omgang met elkaar, zonder veel humbug en dicht bij het dagelijkse bestaan van een eenvoudige wereld in een andere tijd. (…) Een boek dat bekoort door zijn geschiedenis en personages. De zeggingskracht ervan zit in het doeltreffende verhaal dat vertelt over de dingen die echt tellen in het leven.

Lees hier ‘Kleine geschiedenis in grote thema’s’
Meer  over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Elke bladzijde opnieuw genieten van de pennenvruchten van Theo Monkhorst.» – Kees de Kievid

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst op Boekenbijlage 16 februari 2024:

(…) Een schrijver en een schilder. (…)  We mogen hier het aantekenschrift van Théodore en het schilderdoek van Henri Matisse als uiterst belangrijk omschrijven. Op papier en doek komt hun innerlijk te liggen, open en bloot. (…) De twee zijn ook elkaars tegenpolen: de gezapige rust en beslotenheid van het dorp, de ingetogenheid van Théodore, tegenover de uitbundigheid, speelsheid en vrijheid van Matisse. Overeenkomst is te vinden in beider creativiteit: de aantekeningen en de schilderwerken. Théodore’s overpeinzing zegt het eigenlijk al: “Iets maken wat nog niet bestaat, dacht hij, misschien ligt daarin het geheim. Deze gedachte maakte hem nog nieuwsgieriger naar de jonge man die zo onverwachts was verschenen.” Op deze manier wordt de lezer geconfronteerd met twee wordingsprocessen: de aantekeningen van Théodore en de doeken van Matisse. Hoewel die laatsten misschien wat spectaculairder zijn, blijkt dat de auteur dieper in gaat op Théodore dan op Henri.
Het is bewonderenswaardig hoe de auteur in de huid van de mensen van zo’n honderdtwintig jaar geleden is gekropen en hoe waarheidsgetrouw hij die tijdsperiode onder woorden brengt. Dit is niet het eerste boek van Monkhorst. Wie hierdoor meer van hem wil lezen… ik kan het aanbevelen.

Lees hier de recensie ‘Relatie tussen dichter en schilder’
Meer over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Theo Monkhorst rasschrijver.» – Johannes Thoen

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst, 30 december 2023:
Met ‘De vriend van Matisse’ bewijst de Haagse schrijver Theo Monkhorst ten overvloede dat hij een rasschrijver is. Dat deed hij vrij recent al met de romans ‘De zegen van weemoed’ en ‘Rozen en rook’. Drie absolute aanraders. Theo Monkhorst verdient meer bekendheid en misschien, maar dat is deels aan hemzelf, een grotere uitgever.

Johannes Thoen schrijft regelmatig over boeken op Facebook in zijn ‘serie (2023) over schrijvers en gelezen boeken’. Deze bijdrage dateert van 3 december 2023; Thoen schreef eerder over werk van Theo Monkhorst.

Meer  over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Mooi hoe Monkhorst met fantasie en vervolgens met gedegen onderzoek naar het leven in die tijd een roman heeft geconstrueerd.» – Hein van der Hoeven

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst op Elders, 27 november 2023:

Het boek voert de lezer naar het Noord-Franse platteland zoals dat er in 1903 moet hebben uitgezien. Het verkeer gaat per paard, per ezel en in bijzondere gevallen per koets. Van trein en tram nog geen spoor in deze uithoek aan de grens met België. Hier woont de hoofdpersoon van de roman: een boer op leeftijd die bevriend raakt met de jonge, toen nog net niet doorgebroken schilder Henri Matisse (1869–1954). (…) Naast zijn agrarische bezigheden schrijft boer Théodore. Hij noteert zijn overpeinzingen op papier en bewaart die voor zichzelf. Ze worden in de roman cursief weergegeven. Mooie gedachten. (…) Matisse komt naar de streek van de boer om er te schilderen. Matisse komt te logeren bij de boer, ze raken bevriend. Logé en gastheer gaan het gesprek aan over de liefde van de boer voor zijn dieren en de passie van de schilder voor de schilderkunst. (…) Matisse schildert ter plaatse de ondergaande zon en voltooit daarmee zijn eerste expressionistische schilderij. Dat wordingsproces beschrijft Monkhorst. ‘Dit werk van Matisse leek uit vloeibaar zonlicht gegoten te zijn; licht dat alle kleuren feller maakte, dat pijn deed aan de ogen.’ (…)  De boer heet voluit Théodore le Nid du Moine. (…) Schiet je Frans tekort, dan gaat er wellicht een lichtje branden bij het lezen van de slotregels. ‘Het huis van zijn vriend in het lege land tussen Champagne en Vlaanderen heeft hij (= Matisse) nooit weer bezocht. Er woont nu een schrijver, nazaat met dezelfde naam, zonder varkens en kippen.’ Mooi hoe Monkhorst zich verbeeld heeft dat de jonge Matisse ooit in zijn huis moet hebben rondgelopen en met die fantasie en vervolgens met gedegen onderzoek naar het leven in die tijd een roman heeft geconstrueerd.

Bron
Meer  over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Relatie tussen beeld, woord en klank prachtig beschreven.» – André Oyen

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst op Ansiel november 2023:

Theo Monkhorst (1938) publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de eerste delen in één band van zijn trilogie ‘De zegen van weemoed’ uit, in 2020 gevolgd door de afsluitende roman ‘Rozen en rook’. Zijn dichtbundel ‘Huis Huid’ verscheen in 2019, en zijn roman ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’ 2021. Zijn nieuwe roman ‘De vriend van Matisse’ speelt zich af in het jaar 1903 ten noordoosten van Parijs. Het hoofdpersonage is de boer Théodore. (…) Op een dag raakt de jonge schilder Henri Matisse er verzeild als hij een plaats zoekt waar zijn paard water kan drinken en Théodore, de boer, hem gastvrij ontvangt. Matisse raakt geïnspireerd door de dochter van Théodore. Als hij haar portret wil schilderen ontstaat er onrust in de landelijke gemeenschap. Maar ook een bijzondere relatie tussen de schilder en zijn model. De auteur heeft op een prachtige manier de relatie tussen beeld, woord en klank beschreven. Het is een boek dat je een warm gevoel bezorgt tijdens het lezen.

Bron (4) Facebook
Meer over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Theo Monkhorst is een minder bekende, maar wel degelijk zeer begaafde Haags schrijver.» – Daan Lameijer

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst op Literair Nederland, 9 november 2023:

De lijst beroemde Haagse schrijvers loopt lekkâh lang door. Van Birney, Brakman en Bomans tot Campert, Carmiggelt en Couperus. En zo kun je het alfabet nog driemaal moeiteloos door allitereren met literators. Een minder bekende, maar wel degelijk zeer begaafde ‘Windhapper’ luistert naar de naam Theo Monkhorst (1938). Van zijn hand verscheen reeds menig roman, poëziebundel en toneelstuk. Met ‘De vriend van Matisse’ rondt Monkhorst een project af dat hij in Noord-Frankrijk begon, begin 2023. Een roman over de impressionist, fauvist en beeldhouwer die in de leer gaat bij een boer. De schilders vervlochtenheid met zowel het fauvisme als impressionisme kenmerkt ‘De vriend van Matisse’. Enerzijds vertelt Monkhorst zijn verhaal met lichte toets, anderzijds smijt hij met ferme verfstreken over Matisses, die een vrouw tot muze kiest. En niet zomaar een… de dochter van de landpachter bij wie hij inwoont. Die keuze leidt in het kleine Noord-Franse gehucht tot de nodige onrust. Toevalligheidje: de boer heet Theodore, zoals Monkhorst. De boer vreest weliswaar voor het welzijn van zijn kind, maar Monkhorst kan er gerust vanuit gaan dat zijn geestelijke kind (‘De vriend van Matisse’) een gunstig lot tegemoet gaat.

Bron
Meer  over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De woeste energie van een zonsondergang.» – Anneke Groen

Over ‘De vriend van Matisse’ van Theo Monkhorst in Argus (jrg. 8, nr. 16), 25 oktober 2023:

Théodore geboren in 1840, woont in een kleine boerderij in het niemandsland tussen Champagne en Vlaanderen, ten noordoosten van Parijs. (…) Zijn dagtaak bestaat uit het persen en bottelen van cider en het houden van varkens en kippen. Maar het liefst schrijft hij, in zijn vrije tijd noteert hij alles wat in hem opkomt. (…) Rond deze aantekeningen schreef de Haagse schrijver Theo Monkhorst ‘De vriend van Matisse’, een prettig leesbaar en interessant verhaal waarin fantasie en werkelijkheid door elkaar lopen en waarin het kabbelende leven op het platteland wordt omwoeld door de komst van een onverwachte bezoeker. (…) “Mijn naam is Matisse. Ik woon in Bohain en zoek het licht.” Het is het begin van een bijzondere vriendschap. Matisse wil de zonsondergang schilderen en dat betekent dat hij moet blijven overnachten, het is te ver om terug te gaan naar Bohain. In hun gesprekken maakt Théodore kennis met begrippen als schoonheid en passie  en dat er ook een andere wereld bestaat dan die hij kent. (…) Matisse op zijn beurt krijgt inzicht in het denken van mensen die hem totaal vreemd zijn. Mensen die zich uitsluitend bezighouden met hun boerenbedrijf en daar kennelijk gelukkig mee zijn en er een goede boterham mee verdienen. Hijzelf is niet gelukkig , kan nauwelijks leven van zijn schilderkunst en is nooit tevreden over wat hij heeft geschilderd. (…)

Bron
Meer  over ‘De vriend van Matisse’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer