Joanna Werners – Schaamteloze warmte

JOANNA WERNERS
Schaamteloze warmte

Nederlands / Surinaams Roman
Paperback, royaal formaat, 507 blz., 22,50
ISBN 90-6265-545-9
Eerste druk 2002

Schaamteloze warmte is een intieme liefdesvertelling over twee vrouwen – Luna zwart, Letty wit – die elkaar ontmoeten, van elkaar gaan houden en samen op reis gaan naar Suriname. De roman is daardoor ook een uitbundig reisverhaal, dat de lezer vooral de onstuimige schoonheid van het land en de warmte van haar bewoners wil laten zien, een liefdesverklaring bijna aan het eens door Luna verlaten vaderland.

Joanna Werners in een interview met Lydia Emanuels: “Ook ik besef elke dag meer dat ik iets heb achtergelaten wat ik nooit heb willen achterlaten. Ik heb Suriname verlaten omdat ik me na de coup daar niet veilig meer voelde. Dat doet pijn. Als ik diep daarover zou nadenken, zou het best kunnen zijn dat ik ziek word. Dat laat ik niet toe en ik heb goddank de mogelijkheid gevonden over mijn liefde voor mijn land te schrijven.”

Joanna Werners kwam op haar achttiende naar Nederland, studeerde lichamelijke opvoeding en rechten en is docent economie. Ze debuteerde in 1987 met de (reeds lang uitverkochte) autobiografische roman Droomhuid en werd daarmee in de literaire pers geplaatst bij schrijfsters als Astrid Roemer en Marion Bloem. Met haar latere werk, altijd over cultuurverschillen in Nederland en Suriname, vindt zij aansluiting bij werk van schrijfsters als Buchi Emecheta en Maryse Condé. Joanne Werners heeft door de jaren heen een aanzienlijk vast eigen lezerspubliek opgebouwd, vooral afkomstig uit zowel zwarte als ‘witte’ vrouwenorganisaties. In 2000 trouwde zij met haar vriendin. Hun relatie, twee culturen op één kussen, was in 2001 onderwerp in de documentaire televisieserie GEMENGDE LIEFDE.

De pers over Schaamteloze warmte
Tussen Letty en Luna, een Hollandse en Surinaamse vrouw, beiden woonachtig in de randstad, ontstaat een intieme, harmonieuze relatie. Ze gaan op vakantie naar Luna’s geboorteland. Beiden willen vooral het Surinaamse binnenland leren kennen. In feite is dit boek een groot reisverslag vanaf het moment dat ze in het vliegtuig stappen tot hun vertrek uit Suriname. Middels gedetailleerde beschrijvingen van vrijwel al hun doen en laten kan de lezer precies meemaken hoe de twee vrouwen met elkaar omgaan, wat ze eten, wie ze ontmoeten. Het schept een intiem en tegelijkertijd herkenbaar beeld. Via de ogen van beide toeristen komt de lezer heel wat te weten over de situatie in het land. Beide vrouwen overwegen de mogelijkheid om terug te keren naar Suriname maar vanuit Nederland kunnen ze heel wat mensen financieel ondersteunen. Werners kan misleidend eenvoudig schrijven, tussen de regels door is meer verpakt dan het lijkt. Zonder er een issue van te maken zet de auteur nu vrouwenliefde neer als een decorstuk in een exotische omgeving. Onstuimige passie uit eerdere boeken is nu omgeslagen in beheerste spiritualiteit. Een uitermate geschikt boek als eerste kennismaking met Suriname; voor wie het land al kennen, is dit een onuitputtelijke bron van herkenning. – uit: Biblion

Suzanne Binnemans – Scheidslijnen. Twee romans

Suzanne Binnemans
Scheidslijnen. Twee romans

België Roman
Paperback, 256 blz., € 15,75
ISBN 90-6265-456-8
Eerste druk 1998

Hemel en hel
In de monoloog Hemel en hel, die het verhaal van de 37-jarige Ewout is, roept Suzanne Binnemans een tweestrijd op bij Ewout, bij zijn partner Lydia een vrouw die in leeftijd zijn moeder zou kunnen zijn en die hem omringt met liefde en luxe en bij de lezer. Waar eindigt een bevlieging en begint een psychose? Is het Ewout die Lydia ziet veranderen, of is het Ewout zelf die verandert? Geleidelijk aan ontaardt de verandering in een geestelijke en lichamelijke terreur.

In Getrapt, het verhaal achter een krantenbericht in België geeft Suzanne Binnemans het woord in voortdurende afwisseling aan twee vrouwen. Livi, die met haar kinderen het geweld van haar man ontvlucht, en Dana, bij wie Livi behalve veiligheid voor haar kinderen ook liefde vindt. De liefde tussen de twee vrouwen en het nieuwe geluk van de kinderen dreigen hoe paradoxaal elkaar uit te sluiten als de rechter het laatste woord.

De pers over Scheidslijnen
«De denkwereld van een geesteszieke weergeven, dat is geen gemakkelijke opgave voor een schrijver. Als Gogol in Dagboek van een gek is Suzanne Binnemans het hoofd binnengegaan van de 37-jarige, ex-radiojournalist Ewout, en heeft zijn gedachten opgetekend: een overtuigende weergave van de op- en neergaande stemmingen van een manisch-depressieve patiënt. Binnemans weet de suggestie op te roepen van een monoloog die in gedachten uitgesproken zou kunnen zijn. Een beklemmend einde.» – in: ‘Woorden van een opgejaagd mens’, NRC Handelsblad

«Zelden las ik iemand met zoveel kennis van het Nederlands.» – Johan Anthierens

«Hemel en hel uit Scheidslijnen is een roman, goed uitgebalanceerd en helder geschreven, compact en zonder te vervallen in storend gedramatiseer. Dan draai je het boek om, en heb je er een ander. Dit zijn indringende psychologische romans en het proza van Binnemans bezit ook dat element waardoor het uitstijgt boven de gewone, verhalende plot. Dit zijn geen romans met een dubbele bodem, ze gaan heel direct naar het hart van de lezer, maar wel met een dubbele lading: het literaire en het inhoudelijke. Het zijn moedige romans waarover gediscussieerd zou kunnen worden.» – Guy van Hoof

«Hemel en hel is het autobiografische relaas van iemand die aan een manisch-depressieve psychose lijdt en doet denken aan het beroemde verhaal Dr. Jeckill and Mister Hyde. Maar ook Binnemans’ Scheidslijnen voegt daar nog iets anders aan toe, een andere manier van vertellen die ons binnenvoert in een maalstroom van angstige gedachten, tegengestelde gevoelens, verwrongen waarnemingen en de hoogmoedswaanzin. Nog lang na het lezen ‘verstoort’ haar ‘gedachtestijl’ je eigen manier van denken af en toe onrustbarend. Scheidslijnen is een mooie aanwinst in het rijtje De Idioot van Dostojewski, Meisje verstoord van Susanna Kaysen en De therapie van Joost Niemöller.» – in: ‘Gekte als literaire verteltrant’, Nieuwsblad van het Noorden

«Dit is moderne literatuur, in een moderne taal geschreven, en met een doorzicht in menselijk handelen en mis-handelen, dat men momenteel nog maar met mondjesmaat bij onze ‘grote’ schrijvers kan terugvinden. Een verrassend boek, dat men met ingehouden adem leest. Méér dan aanbevolen!» – Kritisch-bibliografisch tijdschrift De Vrijzinnige Lezer

Hélène de Monferrand – De vriendinnen van Héloïse

Hélène de Monferrand
De vriendinnen van Héloïse
Oorspronkelijke titel Les amies d’Héloïse
Vertaling Eveline van Hemert
Paperback 368 blz.,
Uitgeverij Furie
ISBN 978-90-71035-49-4
Eerste uitgave oktober 1992

De vriendinnen van Héloïse, het debuut van Hélène de Monferrand, een grote en grootse eigentijdse briefroman, schatplichtig aan het achttiende-eeuwse ‘Les liasions dangereuses’: een epos over liefde, passie, intriges en het spel van de verleiding.

De roman begint in 1964 als Héloïse en haar vriendinnen vijftien jaar oud zijn en nog op het lyceum zitten. Héloïse woont op kamers. Ze is de oudste dochter uit een adellijk gezin waarvan de vader ambassadeur is in Denemarken. De lezer volgt ademloos de hartverscheurende liefde tussen Héloïse en de oudere Erika, en de liefdesavonturen van de anderen, en beleeft door middel van brieven en dagboekfragmenten zeventien jaar van hun levens – een tijdsgewricht (mei 1968) waarin de wereld veranderde en waarin zij meegroeien tot mooie jonge vrouwen.

«De Monferrand laat Erika uit afgunst en wanhoop op haar geliefde schieten – zoals de schietpartij tussen de jonge Rimbaud en de oudere Verlaine. De meisjes krijgen elkaar als in een heel goed gemaakte meeslepende Hollywoodfilm. En zo ontrolt zich een schitterende naar de negentiende eeuw ruikende roman, zeer licht van toon en vernuftig geconstrueerd, met een begin, een einde, veel actie, verwikkelingen, spanning, humor en sensatie.» – Sésiré Schyns in Surplus

Hélène de Monferrand (Parijs, 1947) groeide op in Algerije en studeerde letteren in Nanterre en bedrijfskunde aan de Sorbonne. De vriendinnen van Héloïse werd in 1991 bekroond met de Prix Goncourt voor het beste literaire debuut.