«Onlusten van 30 mei 1969 waren even onafwendbaar als “een aardbeving of een orkaan”.» – Boeli van Leeuwen 

Klaas de Groot over typoscript ’30 mei’ van Boeli van Leeuwen op Caraïbisch Uitzicht, 21 augustus 2023:

Als een onvoorspelbare tijdbom beweegt de Apollo 13 half april 1970 door de ruimte, terwijl schrijver Boeli van Leeuwen naar de radio luistert om het laatste nieuws over de lotgevallen van het ruimtevaartuig niet te missen. Maar hij  ondergaat tegelijkertijd een eigen gedachtestroom. De voortgang ervan wordt geregeld onderbroken door de krakende radio. Het is ook bijna een jaar nadat Willemstad brandde ten gevolge van de onlusten die op 30 mei 1969 het eiland voor altijd zouden veranderen. Zijn gedachten worden vooral beheerst door de gebeurtenissen van die dag. De dag die voor een cesuur zorgde in zijn leven en waarop hij, naar eigen zeggen, zijn onschuld verloor. Het was ook het moment waarop de  treurnis toesloeg over het feit niet in de gaten te hebben gehad dat de onlusten even onafwendbaar waren als “een aardbeving of een orkaan”.
Lees verder  Klaas de Groot: ‘Boeli van Leeuwen in zijn tuin’
Meer over Boeli van Leeuwen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Klaas de Groot bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zo’n tijdschrift is ‘Extaze’ niet en zou het ook niet moeten willen worden.» – Liliane Waanders

coverE24voorDef.inddOver ‘Extaze 24 ’[Fotografie], zesde jaargang nr. 4 [november 2017] op Literair Nederland, 19 januari 2018:
(…) Thema van het nummer waarmee Extaze de zesde jaargang besluit is fotografie. Het nummer opent met drie essays. (…) Het verhaal De Galvanistraters van Mischa van den Brandhof is een sfeervol geschreven familiealbum. De lezer ziet foto’s voor zich, waarbij het sepia overvloeit in zwart-wit en daarna kleur krijgt. Een heel mooi voorbeeld van ‘show, don’t tell’. (…) Pim Wiersinga levert met zijn bijdrage Schrijven, de gooi naar het onbereikbare. Een conversatie een bijdrage aan de discussie over hoe literatuur gelezen moet worden in het licht van het leven van een schrijver. Hij voert Tim Parks – die met De roman als overlevingsstrategie een knuppel in het hoenderhok gooide, de al in 1919 overleden Victor Segalen en zichzelf op als dramatis personae. Zijn aanpak is meer dan interessant. (…) De meeste redacteuren willen gewoon een goed tijdschrift maken. Misschien wel het liefst een spraakmakend tijdschrift waarin schrijvers van naam graag aan bijdragen, wat vervolgens vooral het tijdschrift ten goede komt. Zo’n tijdschrift is Extaze niet en zou het ook niet moeten willen worden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over Extaze 24

Literair tijdschrift Extaze 24 ‘Fotografie’ [Jrg. 6, nr. 4]

coverE24voorDef.inddExtaze 24 – Fotografie
zesde jaargang nr. 4, november 2017
Redactie Cor Gout, Els Kort (vormgeving)
Gebrocheerd, geïllustreerd, 96 blz.,
€ 15,00
Presentatie 2 november 2017
ISBN 978-90-6265-984-5

Daan Rutten schrijft in De chaos en het beeld over Willem Frederik Hermans als fotograaf. ‘De zekerheid die een foto biedt als weergave van de werkelijkheid kan een literator nooit bereiken.’ Het is een verrassende uitspraak van de zeker niet realistische schrijver W.F. Hermans. Hij hield van de foto’s van Eugène Atget: winkeletalages, deuropeningen, cafés. Atget maakte de werkelijkheid niet mooier dan hij was. Maar is Hermans’ eigen fotografie wel zo objectief? Literatuurwetenschapper Ernst van Alphen betwijfelt dat. Zijn Hermans’ foto’s niet Man Ray-achtig surrealistisch? En anders zijn fotocollages wel?

Uitgaand van Walter Benjamin’s essay Het Kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid toetst Onno Schilstra in Koud, gulzig, ongenadig, onbetrouwbaar, betoverend diens stelling dat ‘de foto een spiegel van de werkelijkheid is die ons bewust maakt van onze omstandigheden’ aan zijn omgang met het fotokopieerapparaat, de fotostencilmachine, de computergestuurde stencilmachine (Risograph) en de digitale camera. In digitaal fotograferen ziet hij een duidelijke weerlegging van Benjamin’s stelling. De digitale fotografie is een subjectieve, manipuleerbare vorm van visuele bevrediging geworden, waarvan we het waarheidsgehalte fundamenteel moeten betwijfelen.

Wie over fotografie praat, praat over het moment, schrijft Wim Noordhoek in De foto en de dood. Je ziet foto en schilderij naar elkaar toekomen in het ‘betrappen’ van het moment, van de tekenpen naar de foto, de heilige graal die zich eeuwen schuilhield.

Korte verhalen van Ine Boermans, San Bos, Mischa van den Brandhof, Jonas Bruyneel, Heidi Koren, Arjen van Meijgaard, Hans Muiderman, Michel Ramaker, Dieuwke van Turenhout, Ilona Verhoeven, Pim Wiersinga, Jan Wijnen. Gedichten van Naomi Duveen, Romain John van de Maele, Marcel de Roos, Fred de Vries, Meliza de Vries. Beeld van Eric de Vries.

De presentatie van ‘Extaze 24’ zal plaatsvinden op donderdag 2 november 2017 in de Houtrustkerk in Den Haag (hoek Houtrustweg/Beeklaan). Lees ook nieuwe verhalen, gedichten, interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze
Meer over ‘Extaze’

«Schitterende sfeerbeelden van iets dat nooit en nimmer meer terugkomt.» – Hans Vaders

VoorplatTemepelsWoestijnen75Over ‘Tempels in woestijnen’ van Boeli van Leeuwen in Ñapa (Amigoe), 1 november 2014:
Bij de negen gedichten zitten poëtische juweeltjes. Ik heb het dan niet zo zeer over het drietal gedichten met de oorlog als thema, namelijk ‘Soldaten’, ‘Luchtgevechten boven een krankzinnigengesticht’ en ‘Oorlog’. Maar goed, Boeli van Leeuwen was amper terug uit een zwaar geteisterd en verwoest Europa, uit een kreupel Nederland waar hij noodgedwongen de Tweede Wereldoorlog had moeten uitzitten in de schoolbanken. En waar zijn alma mater, het imposante gymnasium aan het Stokroosplein in Den Haag, op last van de Duitse bezetter in 1942 was gevorderd en kort daarna gesloopt in het kader van de aanleg van de Atlantikwall. En in juni 1947 was juist de eerste politionele actie in Indië begonnen, een complete oorlog die slechts verliezers zou opleveren. Van Leeuwen besefte toen al dat het leven de facto een slangenkuil behelsde met vele wonderlijke wezens met dito rituelen, zelfverkozen, aangeleerd of niet. Nee, het zijn eerder de prachtige strofen waarin hij zijn dorre dorstige eiland van toen bezingt. Schitterende sfeerbeelden van iets dat nooit en nimmer meer terugkomt – althans niet in een vorm die wij nu kennen. Er is geen plaats meer voor oude rituelen die in taal worden gebeiteld. (…) Een mooi uitgegeven bundel met treffend werk van Van Leeuwen waarin de contouren zich reeds aftekenen voor zijn latere in zijn romans uitgewerkte thematiek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tempels in woestijnen’
Meer over Boeli van Leeuwen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Hans Vaders bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Rogi Wieg geeft zijn hele hart. Hij kan niet anders.» – Arjan Peters

VoorplatAfgekaptDichtwerk75Over ‘Afgekapt Dichtwerk’ van Rogi Wieg in de Volkskrant, 12 april 2014:
Wat wél hoogstaand klagen is, met stilistisch vertoon en volledige inzet, zag ik deze week in de bundel ‘Afgekapt dichtwerk’ van de al decennia depressieve Rogi Wieg (51) , die wordt geteisterd door slapeloosheid, spataderen en opnames in inrichtingen. ‘In zeelicht / struikelt mijn wenende jonge ik en jammert om het wenen’, schrijft hij het ene moment hoogromantisch, om zich in hetzelfde gedicht lucide af te vragen of zijn ‘Vervroegde verouderdom’ wel zijn heden is: ‘Of helemaal niet? Is er gewoon tijd plus tijd// voorbij gegaan, zoals dat hoort bij goed werkende luchtwegen?’
Het leven doet hem ongenadig zeer, en toch moet Wieg het hele hart geven, anders dan Yeats (‘Geef nooit het hele hart’). Hij kan niet anders. Zelfs ziet hij kans geintjes te maken. ‘Ik vertrok, levend en wel, met een nog/ geldige tramkaart in mijn jaszak.// O ja, ik kom terug.’ Daar houden we hem aan. Rogi Wieg, blijf onder ons.
Lees hier de column
Meer over ‘Afgekapt Dichtwerk’
Meer over Rogi Wieg bij Uitgeverij In de Knipscheer