«Overrompelend boek.» – Cor Gout

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Extaze, 5 juni 2019:
(…) Bij ieder woord dat de auteur in de mond van Sieg Engel legt, hoor ik de nagalm van de motor van de roman: de werking van een genius, een would-be beschermgeest die haar klasgenote Ava vormt naar een ideaalbeeld, en invloed uitoefent op haar doen en laten. (…) Het eerste beeld dat Sieg (zestien jaar op dat moment) van Ava krijgt is een tegenbeeld van haarzelf: ‘Ze was goddelijk om bezig te zien, onbewust en blij, zoals kleine, wrede kinderen zijn.’ (…) Voordat zij haar eerste blikken op Ava richtte, waren het slechts de lessen Grieks van docent oude talen Franken geweest die haar boven de kille leegte van haar bestaan deden uitstijgen. Gek van opwinding kon ze worden bij het ontbinden van een stijlfiguur bij Homerus. (…) De eerste en de laatste die het object van een vergelijkbare verrukking werd, was Ava. ‘Ze stevende op mij af als een stoomboot op kruissnelheid. Mijn verstand verwachtte dat ze me voorbij zou schieten, mijn hart hoopte van niet.’ (…) Na de eindexamens ging Ava zich bovenmatig aan Matisse hechten. Dit tot ergernis van Sieg. Mateloos stoorde zij zich aan het slappe, behaagzieke gedrag dat Ava tentoon ging spreiden. (…) Nu greep Sieg voor het eerst rigoureus in Ava’s leven in. Ze raadde Matisse af te zoeken naar de Ava van wie hij dacht te houden. (…) Ava veranderde en Sieg voelde de greep op haar verslappen. (…) Aan het eind van het verhaal is Ava niet dezelfde als de persoon die we aan het begin van het boek leerden kennen. Toegenomen kracht en gerijpt inzicht worden zichtbaar in haar verbale afrekening met Sieg. (…) Ava’s inzicht in de status quo van hun relatie maakt een einde aan de tovermacht van haar demon. Ava is concreet, ze is wie ze is, ze doet wat ze nu eenmaal doet, ze maakt fouten, ze is wispelturig, ze is kwetsbaar. Ze leeft. Sieg is al deze dingen niet. Leeg was ze, toen de lezer haar leerde kennen. Nu, na alles wat in dit overrompelende boek is verteld, blijft ze leeg achter.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Niet alleen rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook rijke bewoordingen.» – André Keikes

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Tzum, 3 juni 2019:
(…) In haar coming of age-roman ‘Ava Miller en ik’ beschouwt Kristien De Wolf op veelkantige en inventieve wijze de psychologie van menselijke verhoudingen. Sieg Engel is een meisje nog als ze tijdens haar schooljaren in de laatste decennia van de vorige eeuw een muur opwerpt tegen de buitenwereld door voor totaal zwart te kiezen. Zwart haar, zwarte make-up, vormeloze zwarte kleren en al even kleurloze schoenen. Een voor iedereen gemakkelijk te begrijpen boodschap: benader me niet. De permanent zwijgzame en afzijdige Sieg beschouwt het leven als een oefening in doorschijnendheid. (…) Sieg raakt geobsedeerd door de altijd drukke Ava met haar grote bos blonde haren en eigenzinnige optredens. Sieg en Ava zijn dermate elkaars tegenpolen, dat ze grote waardering voor elkaar krijgen. Siegs karakter leent zich echter niet voor initiatieven, zij kan zich echter wel laven aan Ava’s temperament en door hun innige vriendschap en begrip voor elkaars zienswijzen, kunnen ze op zeker moment zelfs niet meer zonder elkaar. Kristien De Wolf put voor haar roman, die geschreven is vanuit het perspectief van Sieg Engel, uit de talloze geestesgesteldheden en gedragingen die mensen vertonen als ze een relatie met een ander aangaan. En dat doet ze niet alleen door middel van rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook in rijke bewoordingen, waarbij prachtige Vlaamse uitdrukkingen de kers op de taart zijn. (…) Of Sieg ook een seksuele relatie met Ava had gewenst, blijft geheel onbesproken. (…) Maar waar Ava ten langen leste de ene na de andere jongen/man verslijt, lijkt Sieg, in een steeds ongezondere rol (…) terug te keren naar haar vroegere isolement. Haar enige seksuele ervaring deed ze, beschreven in een even grappige als gênante scène, op puur rationele gronden op om zich beter te kunnen voorstellen wat Ava toch bezielt. Het onderstreept de onderworpen houding van een van de partners in een relatie, die De Wolf in misschien wel elke menselijke verhouding lijkt te herkennen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Ontroerende en aangrijpende roman over geboorte en ondergang van een meisjes-vrouwenvriendschap.» – Mieke Koster

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Alles over boeken en schrijvers, 31 mei 2019:
(…) Sieg Engel, een pubermeisje, besluit onbenaderbaar te worden, geen aansluiting te zoeken bij klasgenoten, leeftijdsgenoten. (…) Helemaal in het zwart gehuld vindt zij dat zij kracht uitstraalt. Tegelijkertijd flirt zij met de eenzaamheid, die zij inzet om ongestoord te leren kijken naar de mensen om zich heen. (…) In haar klas zit ook Ava Miller. Een super populair meisje, dat haar intrigeert, dat haar trickert vanwege haar uitbundige gedrag. (…) Hun vriendschap wordt sterker, zij verbinden zich aan elkaar, met elkaar. Een van de basisvoorwaarden voor echte vriendschap. (…) Het enige wat Sieg te doen staat is Ava beschermen. Zonder haar loopt Ava immers met open ogen de afgrond in of wordt daarin gedreven door haar omgeving. Dus kan zij niet anders dan een plan bedenken om deze ramp te voorkomen. En daarin gaat ze ver. Met als ultiem doel Ava, zichzelf en hun vriendschap te redden. (…) Kristien de Wolf doorgrondt de verschillende aspecten van het leven tot op het bot. Zij spaart de lezer niet. Je ontkomt er niet aan met jezelf in gesprek te zijn tijdens het lezen van dit boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut.» – Marjo van Turnhout

coverAMvoorDefOver ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Leestafel, 30 mei 2019:
(…) De ontmoeting met Ava Miller, op een middelbare school, zet evenwel alles op zijn kop. Ava is alles wat Sieglinde niet is. Is zij dan toch die andere mens die een leegte kan vullen? Haar hele schooltijd, studententijd en nog jaren daarna staat het leven van Sieglinde in dienst van Ava, die dat bij tijd en wijlen lijkt te waarderen, maar die haar ook opzij schuift als het haar uitkomt. Maar Sieglinde blijft trouw. Hoe kan ze anders? Ava vult de leegte. (…) Wie is Sieglinde dan zelf? Vanaf de eerste blik op Ava ziet ze geen ander meer. Ze is observator en deelnemer tegelijk, in haar eigen bestaan, maar vooral in dat van Ava. Als Ava zegt verliefd te zijn, kan zij, die zelf geen idee heeft wat verliefdheid is, niet geloven dat haar beste vriendin zichzelf niet voor de gek houdt. Maar ze speelt mee, geeft Ava de ruimte die ze vraagt, bemoeit zich er alleen mee als het haar te gortig wordt. (…) Behalve dat Ava de leegte in haar leven opvult, speelt ook wraak en jaloezie ongetwijfeld een rol, al zal Sieglinde dat niet toegeven. Zij is er van overtuigd dat alleen zij maar goed is voor Ava. Waarom ziet die dat nu niet? (…) Kristien de Wolf heeft met ‘Ava Miller en ik’ absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut ‘Rotgeluk’ geschreven. Steeds opnieuw laat zij haar verteller rake observaties poneren, herhaaldelijk lezen we fraaie zinnen. Maar vooral de psychologie is sterk, zij ontleedt haar karakters meedogenloos. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site

«Veelomvattende roman.» – Marjo van Turnhout

voorplatlichtkamer75Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in Leestafel, 27 december 2016:
(…) ‘De Lichtkamer’ speelt zich grotendeels af op Curaçao en vertelt over de onderlinge relaties op dat eiland. Curaçao is nauw verbonden met Nederland, niet vreemd dat een deel zich ook in Nederland afspeelt. Evenals Suriname. Het verhaal draait om de zussen Ana en Bets. (…) Bets’ dochter is gestorven aan borstkanker. Zij weten: Als de radiologen op het eiland hun werk beter hadden gedaan, en zich niet alleen hadden laten leiden door geld, en niet van mening waren geweest, dat hun patiënten ‘toch maar domme inlanders waren’ had zij gered kunnen worden. Zij is niet het enige slachtoffer van de onkunde van deze artsen, ontdekt Ana, die het verhaal vertelt. Zij deelt haar bevindingen met haar zus, en samen beramen ze een Plan. (…) ‘De Lichtkamer’ is een veelomvattende roman, aangevuld met (…) de biografie van Henriette de Mezquita, waarin we elementen herkennen uit het verhaal. (…) Wie is deze geheimzinnige schrijfster, over wie niets te vinden is? Ook de epiloog door de kinderen die haar kamer na haar dood opruimden, zegt in feite niets. Het zou zo maar kunnen dat het voor- en nawoord deel zijn van het verhaal, verzonnen door een onbekende schrijfster.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’

«Spannend verhaal in heldere schrijfstijl over wraak(neming).» – Helen Chang

VoorplatLichtkamer75Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in De Ware Tijd Literair, 7-8 mei 2016:
De lichtkamer is de röntgenkamer van De Kliniek op Curaçao waar een Nederlands radiologenechtpaar werkt. Uit röntgenfoto’s blijkt volgens het echtpaar dat alles in orde is met Martha, de dochter van Ana. Bij een second opinion in een ander ziekenhuis blijkt Martha een grote borsttumor met uitzaaiingen te hebben. Martha overlijdt, Ana sleept de radiologen voor de rechter die slechts een waarschuwing geeft omdat het een eerste fout betreft. Ana’s zus Bets is jurist en die verdedigt de zaak van Martha. (…) In een heldere schrijfstijl schetst Henriette de Mezquita (1930) een spannende roman het leven van deze bewoners. (…) De roman bevat zes hoofdfiguren; in evenveel hoofdstukken wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van die personages, zij hebben op de een of andere manier een band met elkaar. (…) Het thema is wraak(neming). Een belangrijk motief is brua, bovennatuurlijke krachten. (…) Het verhaal heeft twee tijdlagen: het heden en het verleden. In het heden in hoofdstuk 1 (De zussen) gaan Ana en Bets uit huis. ‘Het is tijd, we moeten gaan.’ Waarvoor het tijd is blijkt pas uit het laatste deel van het boek. Hoofdstuk 8 (Finale) is het vervolg van het heden, van hoofdstuk 1. Dan pas blijkt wat het plan van Bets is, een plan waarin bijna alle verhaalfiguren terugkomen en waarin op een wrede manier wraak genomen wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’

Annel de Noré – Stem uit duizenden

ANNEL NORÉ
Stem uit duizenden
Suriname Roman
Ingenaaid, 320 blz., € 18,90
ISBN 978-90-6265-586-1
Eerste druk 2007


‘Zou ik… Henk… mogen spreken?’
Susans hart springt op en galoppeert in haar borstkas. Vroeger had Henk haar met dit soort grapjes geplaagd. Ze scant de mogelijkheden. Een practical joke? Uitgesloten! Zelfs een zonderling met een absurd gevoel voor humor zou dit niet grappig noemen. Trouwens wie zou haar zo’n valse streek flikken? Bovendien, van alle mensen die ze kent, lijkt geen enkele stem zoveel op die van Henk als deze. Een gelaagde stem. Lagen die achter elkaar aan vibreren zodat van elke klank echo’s natrillen door de lucht.
‘Bent u er nog?’
‘Met wie spreek ik?’ Tevergeefs probeert ze haar stem en hart te beteugelen.

De weduwe Susan Tersluys-Jones verzorgt thuis haar ernstig zieke moeder. Op een dag rinkelt de telefoon. Omdat ze verwacht dat een van haar beide dochters in Nederland belt neemt ze op. Aan de lijn is een man die zich een goede vriend noemt van haar overleden echtgenoot en ook haar dochters zegt te kennen. Hoe de vrouw ook haar best doet zich de ‘vriend’ te herinneren, ze kent hem niet. De raadselachtige telefonische kennismaking verbreekt haar eenzaamheid. Maar wat met ‘zijn stem uit duizenden’ onschuldig begint loopt uit op een situatie geladen met onderhuidse spanning waarin de hoofdpersoon meent te verliezen wat haar het meeste lief is.

Annel de Noré schaarde zich met De bruine zeemeermin (2000) bij de nieuwe generatie schrijfsters die het Suriname van nu als belangrijkste thema heeft. In haar van passie, wreedheid en magie doordrenkte verhalen, gebundeld in Het kind met de grijze ogen (2004), toonde zij deel uit te maken van een Caribische verteltraditie.

Lees hier de recensie van Joost Minnaard in ‘OSO, tijdschrift voor Surinamistiek en het Caraïbisch gebied’
Meer over Annel de Noré op deze site