Over ‘Dooddoener – Het zal je pa maar wezen’ van Janny de Heer op Hebban, 23 oktober 2022:
(…) De familie Geurts betrof een “normaal” gezin waarbinnen niet of nauwelijks werd geruzied. (…) Ma had al een tijd last van pijnlijke reuma. Ma wilde niet naar een verpleeghuis. Daar had een van de jongste kinderen wat op gevonden door “gewoon” bij pa en ma in te trekken. (…) Pa en ma hadden niets meer te vertellen. Dat werd nog erger toen zij de hulp van een thuiszorginstelling inschakelde en twee medewerkers van die instelling bij hen over de vloer kwamen. Al gauw leek het erop dat de jongste kinderen als het ware met de thuiszorginstelling een verbond sloten dat er toe moest leiden dat de oudste kinderen de toegang tot pa en ma werd ontzegd. En zo geschiedde. (…) Zelfs afscheid nemen was de oudste kinderen niet gegund nadat ma overleden was. (…) Het venijn zat mede in een door de zorginstelling opgesteld document waaruit bleek dat het in het belang van pa zijn gezondheid beter was om geen spanning op te wekken. En dat zou volgens de thuiszorginstelling kunnen gebeuren wanneer de oudste kinderen op bezoek kwamen. Voor hen zat er niets anders op dan een bezoek via de rechter af te dwingen. Vele juridische procedures volgden. (…) ‘Dooddoener’ is een goed in detail geschreven document. Uniek in zijn soort. Over een tenenkrommende juridische strijd tegen een halsstarrige thuiszorginstelling met alleen maar verliezers. Je voelt de machteloosheid van de oudste kinderen. Misstanden in de zorgverlening zijn voor mij herkenbaar. Ik beveel het boek aan als een leerboek voor zorgmedewerkers.
Lees hier de recensie ‘Zorgcowboys worden ze genoemd.’
Meer over ‘Dooddoener. Het zal je pa maar wezen’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer