«Ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is.» – Hettie Marzak

Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Literair Nederland, 24 april 2019:
(…) Het mooie titelgedicht is kenmerkend voor de poëzie van Hoorne: een gedicht dat grappig lijkt, krijgt in de staart een tikje venijn mee, waardoor het hele beeld op zijn kop komt te staan. Vooral in de openingszinnen is Hoorne ijzersterk: ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is. (…) Elk gedicht is een afgerond geheel waarin de spanning samengebald is tot aan het einde. (…) Zoals met echte humor altijd het geval is, is ze nooit alleen maar grappig. Ook bij Hoorne is er ondanks alle hilariteit altijd een ondertoon te bespeuren van onvrede met de wereld en van teleurstelling. (…) Maar Hoorne laat de lezer niet te dicht bijkomen: zodra er sprake lijkt te zijn van persoonlijke emoties of confidenties, werpt hij een barricade op door een vergelijking of een uitdrukking toe te voegen die de lezer op een ander spoor zet; zo ging ook Gerrit Komrij te werk. Deze vergelijkingen zijn heel origineel en dragen sterk bij aan het komische effect dat de dichter wil bereiken om de lezer af te leiden. (…) Hoorne hanteert de taal doelgericht: geen woord te veel of te weinig om een goed afgerond verhaal neer te zetten. (…)
Lees hier de recensie ‘Grappig en absurdistisch als buffer voor andere emoties in gelaagde bundel’
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
Op Literair Nederland staat een lang interview (2008) met Philip Hoorne naar aanleiding van de publicatie van zijn tweede dichtbundel.